Poznań Fantastyczny. MIEJSKA PARALAKSA. Praca zbiorowa

Чтение книги онлайн.

      Jestem tutaj po to, żeby wygrać. Przetrwałem siedem dni zawodów, eliminując tylu przeciwników, ilu się nawinęło, a teraz uczynię to powtórnie. Zaraz rozpocznie się finał, łącznie ośmiu uczestników dopuści się każdego znanego im sposobu, by zdobyć mistrzostwo.

      W zawodach może wziąć udział każdy. Ja jestem takim „każdym”. Gościem, który nie trenował tego zawodowo, jedynie fascynował się możliwościami, które stwarza paralaksa. Po kilku miesiącach pracy kupiłem buty airactive. Trening stanowił czystą przyjemność i, gdybym posiadał większe finanse, przeznaczyłbym je bez żalu na nowszy model butów.

      Zatem jestem tutaj. Z całą wiedzą o zawodach odbywających się w poprzednich latach i zasadach, które się nie zmieniły, niezależnie od tego, czego doświadczyłem przez poprzednie dni rozgrywki, a także z wykutymi regułami gry, które teraz są powtarzane przez megafon dla bardziej nierozgarniętej publiki. Właściwie paralaksa jako baza światowych zawodów stała się nią ledwie osiem lat temu, więc nie zyskała jeszcze pełnego rozgłosu. Po otwarciu finałów i wprowadzeniu słyszę moje ulubione zasady eliminacji.

      – Przeciwnika można pokonać wyłącznie, gdy zostaje utrzymany kontakt wzrokowy. Gdy przeciwnik jest widoczny i rzeczywisty dla nas, a my dla niego.

      To oznacza, że – choć wydaje się to kuszące – niemożliwe jest grać z zamkniętymi oczami. Nie tylko ze względu na to, że samemu nikogo się nie pokona, ale także ze względu na właściwości paralaktycznych okularów, które są ściśle zespolone z soczewką oka użytkownika i kontaktem z nią. Przerwanie skupiania promienia światła, przechodzącego przez źrenicę, poprzez zamknięcie oczu jest natychmiast rejestrowane i jeśli trwa dłużej niż standardowy czas mrugnięcia oczami, energii z okularów szybko ubywa. Każdy dzień zawodów uczestnicy rozpoczynają z identycznym poziomem energii, który spada po użyciu paralaksy, a ładuje się w momencie patrzenia w źródło silnego światła, którym jest chociażby słońce. Kiedy po raz pierwszy skorzystałem z tej funkcji, przekonałem się, że nie warto zabiegać o dodatkową aktywację kosztem mroczków przed oczami, które na jakiś czas utrudniają właściwe użycie paralaksy. Widziałem wielu przeciwników, którzy kończyli swoją grę, wystawionych na atak jak łakoma zwierzyna po wpadnięciu we wnyki.