Chłopak, który o mnie walczył. Kirsty Moseley

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ się u progu, wyciągnęłam rękę, lecz zawahałam się z dłonią na gałce, niepewna, czy miałam dość siły, by wejść do środka. Moi bliscy byli pogrążeni w żałobie, tak jak ja, i cierpieli – musiałam ich jakoś podnieść na duchu. A jeśli nie dam rady? Co, jeśli się załamię i wszystko tylko pogorszę?

      Nie było mi dane dokończyć myśli, ponieważ drzwi nagle się otworzyły i ujrzałam w nich babcię w kwiecistej sukience i fartuchu przewiązanym w talii. Wyraźnie zmizerniała od ostatniego razu, gdy ją widziałam, zmarszczki wokół jej oczu i ust pogłębiły się, włosy się przerzedziły, a policzki zapadły. Niegdyś krzepka drobna postura teraz wydawała się wątła. Cienie pod oczami zdradzały, jak bardzo była zmęczona. Kąciki wąskich ust drgnęły w uśmiechu, a gdy wyciągnęła ku mnie ręce, jej oczy zaszkliły się łzami.

      Padłam w jej objęcia i zamknęłam ją w swoich ramionach. Pod palcami czułam kości jej kręgosłupa i żebra przyciśnięte do moich piersi. Strasznie się zmieniła przez te trzy lata. Sporo schudła. Nagle dotarło do mnie, jak bardzo się postarzała.

      – Ellie, jak dobrze, że jesteś. – Odchyliła się do tyłu i spojrzała na mnie błyszczącymi oczami, delikatnie przykładając chłodną dłoń do mojego policzka.

      Wciągnęłam powietrze w płuca, licząc, że słowa same popłyną.

      – Babciu, stęskniłam się za tobą.

      Uśmiechnęła się serdecznie, ale w jej oczach dostrzegłam ogromny smutek. Wyglądała na wyczerpaną i bliską załamania. Gładząc moją twarz, patrzyła na mnie wzrokiem przepełnionym rozpaczą. Cisza przedłużała się i żadna z nas nie wiedziała, co powiedzieć. Wreszcie babcia mrugnęła kilkakrotnie i cofnęła się, uchylając szerzej drzwi.

      – Wchodź do środka, ciepło ucieka – stwierdziła, uśmiechając się słabo. – O, witaj, Stacey.

      Znajomy widok holu przywołał wspomnienia: stojak na parasole, obraz olejny podarowany przez tatę mamie, gdy byłam mała, stolik i staroświecki telefon z tarczą numerową, który w zasadzie nie działał, tylko stał tam dla ozdoby, ponieważ mama uważała, że jest uroczy. Poczułam jeszcze większy ból, jakby ktoś dźgnął mnie nożem w brzuch.

      Wzięłam głęboki oddech i przestąpiłam próg. Uderzyła mnie panująca cisza. Tak cicho nie było tu nigdy. Telewizor lub radio zawsze grały, Kelsey śpiewała i tańczyła po kątach, a w tle cicho niósł się dźwięk z taśm do nauki języka obcego i głos mamy powtarzającej słowa, których do końca nie potrafiła wymówić. W domu zawsze było ciepło, jasno i głośno. A teraz wydawał się zimny i pozbawiony życia.

      Wolno przesuwałam wzrokiem po otoczeniu. Na widok pary równiutko ustawionych lśniących czarnych półbutów serce zamarło mi w piersi. Buty taty. Moje ciało przeszył chłód. Objęłam się ramionami i spojrzałam na babcię.

      – Co z mamą? – spytałam, czując drapanie w gardle.

      Babcia spuściła wzrok na podłogę, bezwiednie wycierając ręce w fartuch.

      – Jeszcze się nie ocknęła. Odesłali nas do domu kilka godzin temu i obiecali, że zadzwonią, jeśli coś się zmieni.

      Pokiwałam wolno głową, nie wiedząc, co powiedzieć. Bałam się wspominać o tacie – nie byłam na to gotowa, i może nigdy nie będę.

      – Dobrze się czujesz? Wyglądasz na zmęczoną.

      Potrząsnęła głową, jakby chciała odpędzić przykre myśli, a na jej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech.

      – Nic mi nie jest, kochanie. Nie martw się o mnie. Właśnie szykuję lunch. Pewnie jesteś głodna. Jadłaś coś?

      No tak. Jej odpowiedź na wszystko. Brytyjczycy częstowali herbatą, a babcia wszystkim wpychała jedzenie.

      – Nie jestem głodna – odpowiedziałam automatycznie. Powinnam być; nie miałam nic w ustach przez cały dzień. Nie przestawiłam się jeszcze na czas amerykański: w Anglii była teraz pora obiadowa i opuściłam już trzy posiłki, jednak byłam zbyt spięta i roztrzęsiona, by czuć coś tak przyziemnego jak głód. W ogóle nie myślałam o jedzeniu.

      – Na pewno? Może jednak się skusisz? – zachęcała i natychmiast pospieszyła do kuchni, skąd dobiegał charakterystyczny aromat chili z pięciu rodzajów fasoli, jej specjalności.

      – Jadłam w samolocie – skłamałam, by zakończyć tę rozmowę. Babcia zatrzymała się i odwróciła w moją stronę, z rozczarowaniem zwieszając ramiona. Wiedziałam, że chciała jedynie zająć czymś myśli, ale nie byłam w stanie przełknąć ani kęsa. – Gdzie jest Kels? – zmieniłam temat, rozglądając się ponad jej głową po pustym salonie.

      Babcia jakby zesztywniała.

      – Na górze, w swoim pokoju. Też nie chciała jeść.

      Dobrze to rozumiałam.

      – Jak się trzyma?

      Nie odpowiedziała, ale nie musiała; jej załzawione oczy mówiły wszystko. Kelsey wcale nie miała się dobrze.

      Skierowałam wzrok na schody, zbierając się na odwagę, by wejść na górę do młodszej siostry i dodać jej otuchy słowami, które miałam nadzieję, że w jakiś magiczny sposób przyjdą mi do głowy, ponieważ teraz miałam w niej pustkę. Po prostu nie było takich słów, które mogłyby pomóc.

      – Zajrzę do niej, powiem, że jestem, i zapytam, czy nie chce zejść na dół.

      Stacey nagle odchrząknęła.

      – To ja już sobie pójdę, żebyś mogła się rozpakować i zadomowić – oświadczyła, uśmiechając się dziwnie. – Dzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebować. Okej? Jeśli chcesz, mogę cię później podwieźć do szpitala – zaproponowała i objęła mnie swoimi długimi, szczupłymi ramionami.

      – Dzięki. – Odwzajemniłam uścisk i przywarłam do niej; nie chciałam, żeby mnie zostawiała. Stacey odsunęła się ze smutnym uśmiechem na twarzy i wyszła.

      W holu ponownie zapadła cisza. Okropna, ogłuszająca, mącąca w głowie cisza.

      Babcia pociągnęła głośno nosem, podnosząc brodę i prostując plecy.

      – Nałożę ci trochę. Wiem, że nie jesteś głodna, ale może zmienisz zdanie.

      Zmusiłam się do uśmiechu i pokiwałam głową. Wiedziałam, że potrzebowała tego, by poczuć, że się nami opiekuje.

      – Dobrze, babciu, dziękuję. – Zrzuciłam z siebie kurtkę i odwiesiłam na wieszak, po czym spojrzałam na trzynaście stopni prowadzących na górę, zastanawiając się, czy starczy mi sił, by się po nich wspiąć. Moje ciało wydawało się dziwnie ciężkie i słabe. Marzyłam tylko o tym, by zwinąć się w kłębek i zalać łzami, ale zamiast tego wzięłam głęboki oddech i zmusiłam nogi do pracy, pokonując schodek po schodku.

      Zatrzymałam się przy pokoju Kelsey, nasłuchując oznak życia. Nic, cisza. Podniosłam rękę i zapukałam – brak odzewu.

      – Kelsey? – zapukałam СКАЧАТЬ