Koalicja Szpiegów Misja Hexi Pen. Agnieszka Stelmaszyk

Чтение книги онлайн.

      – Mówiłam wam przecież, że mnie zaskoczyli – broniła się Paoli. Jej przygaszony wzrok świadczył, że jest jej naprawdę przykro i martwi się tak samo jak pozostali. Siedziała przygarbiona na niewygodnym krzesełku i ze smutkiem wpatrywała się w czubki swoich butów.

      – Wiem, przepraszam. – Harriet zrobiło się żal Julii. – Jestem po prostu zdenerwowana – westchnęła. – Jak myślicie, co z nami teraz zrobią? A z modułami?

      Robert, który dotąd milczał, odwrócił się do Julii.

      – Jakie są szanse na to, że Departament nam pomoże?

      – Naprawdę nie wiem. – Dziewczyna wzruszyła ramionami. – Powinni się już zorientować, że wpadliśmy. Nie zostawią nas tutaj, ale to może trochę potrwać.

      – A Stanisław? I twoja babcia? – David z nadzieją zwrócił się do Roberta.

      – Teraz, gdy mają i nas, i moduły, Klub Ogrodnika również stracił wszelkie karty przetargowe – cichym głosem powiedział Robert. – Martwi mnie, że odebrano nam również twardy dysk Frejmana, zanim Hiroki zdążył go odczytać.

      W celi zapadła przygnębiająca, pełna smutku cisza.

      Naraz Robert wstał, a jego twarz rozpogodził przebiegły uśmiech.

      – Słuchajcie, chyba mamy szansę, jest cień nadziei, że…

      – Nadziei na co? – wszedł mu w słowo David.

      – Luminariusz nie zdobył całej anteny! – Robert rzekł konspiracyjnym szeptem.

      – Jak to, przecież ma moduły i nas, żeby pobrać DNA, jeśli naprawdę tak zabezpieczyli je nasi rodzice – wtrącił David.

      – No tak, ale antena nie jest kompletna, nie będzie działać!

      – Skąd wiesz? – Julia z zainteresowaniem zaczęła słuchać Roberta.

      – Luminariusz jest przekonany, że posiada wszystkie cztery moduły – Szykulski kontynuował z ożywieniem. – Nasze trzy, plus czwarty profesora Dennisa Novaka. Ale my przecież wiemy, że moduł Novaka jest fałszywy. Prawdziwy profesor i jego prawdziwy moduł są w praskich kanałach burzowych. Jeśli Koalicja jeszcze nie dopadła profesora,

      a myślę, że ten szalony człowiek jest na tyle sprytny, że nie, wówczas zyskujemy asa w rękawie. Luminariusz wkrótce zorientuje się, że antena nie działa. Będzie chciał się dowiedzieć, gdzie jest czwarty moduł. Dzięki temu zyskamy nieco na czasie, będziemy mogli pomyśleć o ucieczce.

      – A co z modułami? Zostawimy je w łapskach Koalicji? – Harriet spytała ponuro.

      – Coś wymyślimy.

      – Łatwo powiedzieć. – David obdarzył Roberta krytycznym spojrzeniem. – Trudniej zrobić.

      – Przecież sam już raz uciekłeś – Szykulski przypomniał niedawną akcję w Wenecji.

      – Miałem trochę szczęścia, wykorzystałem chwilę zaskoczenia i to, że świetnie pływam. Ale tu nie ma wody ani kanałów.

      – Ktoś na pewno nam pomoże. – Robert nie tracił ufności i nadziei.

      – To lepiej niech się ten ktoś pośpieszy, bo gdy tylko przestaniemy być im potrzebni, pozbędą się nas – David powiedział złowieszczym tonem.

      Robert otworzył usta, aby mu odpowiedzieć, gdy otworzyły się drzwi ich celi i w progu stanął nie kto inny, tylko sam Luminariusz. Tak jak za pierwszym razem, gdy się spotkali, miał na sobie śnieżnobiałą koszulę i ulubiony ciemnogranatowy surdut. Jego bujne, lekko falujące włosy były tym razem zaczesane za uszy. Twarz mężczyzny wyrażała mieszaninę radości i gniewu zarazem.

      – Trzeba było wcześniej uciekać? – zapytał tym swoim miękkim, miłym głosem. – Znowu się spotykamy. Chociaż nie, dobrze, że wtedy uciekliście, doprowadziliście mnie przynajmniej do modułów. Elpidia świetnie się spisała – zaśmiał się, taksując wzrokiem twarze młodych ludzi. – Teraz wszyscy jesteśmy w komplecie. – Potarł podbródek. – Zapraszam na rozmowę – rzekł, po czym odwrócił się do nich plecami, jakby naprawdę zapraszał dzieci na przemiłą pogawędkę przy herbatce i ciasteczkach. Cel tej rozmowy nie pozostawiał jednak złudzeń, kilku uzbrojonych agentów eskortowało więźniów do sali przesłuchań.

      David przełknął głośno ślinę. Teraz nie był przynajmniej sam, tak jak w Wenecji.