Koalicja Szpiegów Misja Hexi Pen. Agnieszka Stelmaszyk

Чтение книги онлайн.

      Bezpardonowy atak na Barcelonę przeprowadzony

      za pomocą bezzałogowych jednostek latających, zwanych dronami, powinien otworzyć oczy

      przedstawicielom wielu państw na świecie.

      To, co do niedawna wydawać by się mogło jedynie wyprodukowanym z wielkim rozmachem filmem science fiction, stało się przerażającą prawdą, która będzie kosztowała stolicę Katalonii kilka milionów euro. Wielu rannych może poświadczyć, że wydarzenia nad ich głowami nie były tylko wytworem filmowego scenarzysty ani fachowców od efektów specjalnych. Ten niespodziewany atak nie był też najazdem kosmitów, jak niektórzy próbują teraz wmawiać co podatniejszej na takie historie części społeczeństwa. Tym dziecinnym teoriom chcemy zadać kłam w niniejszym artykule. Atak ten miał konkretny cel. Za pomocą setek mniejszych i większych zdalnie sterowanych pojazdów miał wykryć i przestraszyć grupkę dzieci. Tak, nie mylicie się państwo, to nie błąd w druku – w ataku tym chodziło o trójkę młodych ludzi, którzy ośmielili się podjąć walkę z rosnącą w siłę organizacją o nazwie Koalicja Szpiegów. Niejednokrotnie o niej pisaliśmy, przestrzegaliśmy społeczeństwo i rządy państw. Lecz aż do tej pory nasz głos był niczym wołanie na puszczy. Ginął w gąszczu innych informacji. Oskarżano nas, dziennikarzy śledczych, o fantazjowanie i polecano pisanie bajek dla dzieci. A tymczasem organizacja rosła w siłę. Dziś pozostaje już tylko pytanie, czy ktoś jest w stanie jej zagrozić i ją pokonać?

      Wydarzenia z Barcelony były jedynie zapowiedzią, demonstracją siły. Może był to jedynie incydent, jednorazowa tak duża operacja, jak chcą wierzyć władze wielu krajów. Ale czyż nam, obywatelom, nie powinno to otworzyć oczu? Co znaczy, że był to jedynie „incydent”? Czyżby armia dronów

      wymknęła się Koalicji spod kontroli? Mamy powody przypuszczać, iż tak właśnie się stało. A to rodzi kolejne pytania: Kto przejął dowodzenie nad tą armią? Koalicja Szpiegów twierdzi, że to Dywersanci opracowali specjalne programy

      komputerowe i za pomocą GPS-u przejęli kontrolę nad dronami. Nawet jeśli byłoby to prawdą,

      należałoby się zastanowić nad tym,jak łatwo przechwycić taką flotę. Według przedstawicieli Koalicji bezzałogowce te są produkowane jedynie w celach naukowych, pomagają uczonym badać wulkany, archeologom lokalizować i badać znaleziska w trudno dostępnych terenach, śledzą zjawiska pogodowe i huragany, tropią przestępców, a rolnikom mogą pomagać kontrolować uprawy i opryski. Wszystko to pięknie brzmi.

      Ale powszechnie wiadomo, że drony pierwotnie wykorzystywało jedynie wojsko i dziś pojazdy te uczestniczą w wielu misjach. Tajny ośrodek badawczy Koalicji prowadzi laboratorium, w którym trwają prace nad dronami do złudzenia przypominającymi ptaki czy owady. Łatwo sobie wyobrazić, do czego mogą posłużyć tak skonstruowane robociki wyposażone w kamery i mikrofony - do inwigilacji totalnej. Jak się obronić przed śledzącym nas na każdym kroku niewidocznym dronem? Jeśli nie uświadomimy sobie, jakie zagrożenia niesie ze sobą ta technologia, wkrótce może być za późno. W nieodpowiednich rękach jest równie niebezpieczna jak broń jądrowa. Niech ten pokaz siły roju dronów w Barcelonie będzie ostrzeżeniem dla nas wszystkich.

      Derek skończył czytać.

      – Nie za długi? – Wskazał artykuł. – Wiesz, nikt dziś nie chce czytać zbyt obszernych artykułów i komentarzy.

      Walter zastanowił się przez chwilę.

      – Jest w sam raz – stwierdził. – Nie powinniśmy na razie za bardzo straszyć społeczeństwa, ale musimy powoli uświadamiać opinię publiczną, jakie zagrożenia niesie ze sobą ta technologia w rękach Koalicji.

      – Masz rację – zgodził się Derek. – To co, drukujemy?

      – Jest okej, puszczaj do drukarni – zezwolił Walter. Zmęczony potarł czoło, a potem zerknął na zegarek. Trzecia. Za oknem noc szykowała się, by ustąpić światłu dnia. Afterman podszedł do okna

      i otworzył je, by wpuścić do redakcji odrobinę świeżego powietrza. Potem z powrotem usiadł przy biurku, żeby dokończyć jeszcze jeden artykuł

      mający się ukazać w kolejnym wydaniu „Virgo”,

      zamierzał też napisać parę listów. Pochylił się nad laptopem i pośpiesznie przebierał palcami po klawiaturze, spisując swoje myśli. Derek już dawno wyszedł, ciesząc się, że wreszcie może położyć się spać.

      Walter został sam. Nawet lubił te chwile i uwielbiał pracować nocą. Był jak ta ćma, która zwabiona blaskiem lampy stojącej na jego biurku, wleciała właśnie przez uchylone okno i przysiadła na pojemniku z długopisami. Afterman odegnał ją ruchem dłoni, nie zwracając na nocnego motyla większej uwagi. Ćma niechętnie odleciała. Jej delikatne, pokryte puszkiem skrzydła furkotały cichutko, gdy próbowała zbliżyć się do lampki. Walter znowu zamachał ręką, by przepędzić natrętnego owada i ze skupioną miną powrócił do pracy. Motyl niepostrzeżenie przysiadł tuż za jego plecami na regale z książkami i archiwalnymi numerami „Virgo”. Maleńkie oczka owada bacznie śledziły tekst, który wyświetlał się na ekranie laptopa.W tej chwili tajna redakcja gazety przestała być tajną, a Walter Afterman, zupełnie nieświadom, że ma za swoimi plecami szpiega, pisał list do Klubu Ogrodnika oraz do swoich kilku informatorów, których Koalicja z pewnością chciałaby schwytać.