На парозе раю. Зінаіда Дудзюк

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ т. Лыжкін сказаў мне, што органы дзяржбяспекі не падманеш, а ў мяне валасы на галаве падняліся дыбам, значыць, лічаць, што падманваю, кажу няпраўду. Клянуся, Іван Самуілавіч, чысцінёй нашай партыі, нашых правадыроў, што я ў гэтай справе зусім не вінаватая. Я нічога не ведаю. Я вельмі ганарылася сваёй пасадаю, партыйнасцю і самааддана служыла Савецкай уладзе. У час нямецка-фашысцкай акупацыі я з вялікаю рызыкаю для ўласнага жыцця і жыцця маёй сям’і выконвала ўсе даручэнні партызанаў, узначаліла падпольны райкам камсамола, накіроўвала моладзь у партызанскія атрады і цяпер працую, наколькі хапае сілы. Займаюся самаадукацыяй, каб умець выступаць і весці гутаркі з людзьмі. Я даражыла гэтым жыццём. І раптам трапіць пад падазрэнне да сваіх. Інструктар Дробкіна мне сказала, што і ў Расіі было шмат такіх выпадкаў: пакуль знойдуць вінаватага, дык пасадзяць пяць нявінных. Калі мне сказалі, што органы не падманеш, я адразу згадала гэтыя словы, і мяне ахапіў жах за мой далейшы лёс. Я вырашыла скончыць жыццё самагубствам. А як хацелася жыць, працаваць на пяцігодку!

      Жадаю Вам, Іван Самуілавіч, поспехаў у працы і жыцці. Асабліва жадаю поспехаў у выкананні Сталінскай пяцігодкі, як бы хацелася ўбачыць СССР у 1950 годзе.

      Мне ўсяго трыццаць адзін год, і праз нейкую паскуду (прабачце) я так пакутую і паміраю! Родны Іван Самуілавіч, я ж зусім ні ў чым не вінаватая, нікога не ведаю з ворагаў, ні з кім не маю сувязі. Разумею, што напружанне ў нашым раёне вялікае, банды рабуюць крамы, забіваюць партыйных і савецкіх работнікаў, але ж няўжо Вы можаце ўявіць мяне ў іх шэрагах? Я ж так любіла сваю Радзіму і савецкую ўладу. Спытайце, як я працавала ў падполлі ў т. Хромавай, Шаша, Кедрава.

      З глыбокаю павагаю і сардэчным прывітаннем – К. Мартынюк. Мне хочацца, каб вы помнілі мяне. Невінаватая адыходжу з жыцця.

14

      З гэтага ліста Юля зразумела, што Клаўдзія Міхайлаўна сапраўды ў той момант стаяла на мяжы самазабойства. Крыўда на бессардэчных людзей за несправядлівае абвінавачванне патрабавала пратэсту. Адзінае, што яна магла зрабіць, знішчыць сябе, каб застацца нямым дакорам сваім катам.

      Журналістка ўявіла маладую Клаўдзію, яе страх і сорам перад няпраўдаю, якая раптам абрынулася невыносным цяжарам на яе душу, зрабіла нямоглаю, гатоваю развітацца з жыццём. Ад шчырага спачування Юлі стала цяжка дыхаць, як тады, калі яна стаяла над магілаю сына, быццам яшчэ адну страту перажыла ў жыцці. Але яна перасіліла сябе і перагарнула яшчэ адну старонку, дзе прачытала яшчэ адзін ліст Клаўдзіі Міхайлаўны. Гэта быў адчайны і безнадзейны крык душы:

      «Дарагія тата і сястрычка Надзя!

      Хачу паведаміць наступнае: мне вінная 300 р. цётка Усціна і ў маёй радыёле схавана 460 р., на ложку ляжаць 2 прасціны і 2 коўдры, астатнія мае рэчы вы ведаеце. Дарагая, адзіная мая сястрычка, насі іх на здароўе. Адрэз на паліто завязі ў Кобрын да Станіславы, няхай пашые табе, будзеш насіць ды мяне згадваць. Туфлі мае табе будуць па назе. Я нікому нічога не вінаватая. Мяне спасцігла вялікае гора – падазраюць у распаўсюджванні антысавецкіх лістовак, таму канчаю жыццё самагубствам.

      Родныя СКАЧАТЬ