Το Κορίτσι Από Το Απαγορευμένο Ουράνιο Τόξο. Rosette

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ να φοβάμαι. Αν με έδιωχνε ο Σεμπάστιαν - και ο Θεός ήξερε μόνο αν είχε καλούς λόγους να το πράξει, έστω και μόνο για διασκέδαση - θα βρισκόμουν στη μέση του δρόμου. Πώς θα μπορούσα, μετά από ό, τι είχε συμβεί, να ζητήσω προκαταβολή; Ήταν κουραστική ακόμη και η σκέψη ότι το κάνω. Η Μονίκ ποτέ δεν είχε ιδιαίτερους ενδοιασμούς, προικισμένη με ένα πρόσωπο αξιοζήλευτα θρασύ, αλλά για μένα ήταν διαφορετικά. Η επικοινωνία δεν ήταν το δυνατό σημείο μου, μου ήταν αδύνατο να ζητώ βοήθεια. Ο φόβος της απόρριψης ήταν πολύ μεγάλος. Μια φορά το έκανα και ακόμα θυμάμαι τη γεύση του «όχι», την αίσθηση της απόρριψης, τον θόρυβο της πόρτας που έκλεινε στο πρόσωπό μου.

      

      

      

      

      «Ο Κάιλ είναι πραγματικά ένας τεμπέλης. Το έσκασε με το αυτοκίνητο το απόγευμα και επέστρεψε μισή ώρα μετά. Ο κύριος ΜακΛέιν είναι έξω φρενών. Θα έπρεπε να τον πετάξει έξω αυτόν τον τύπο, σας το λέω. Να αφήσει έτσι τον κύριο, χωρίς βοήθεια!» Η φωνή της κυρίας ΜακΜίλιιαν ήταν γεμάτη περιφρόνηση, σαν ο Κάιλ να την είχε αδικήσει προσωπικά.

      Συνέχισα να μετακινώ το φαγητό στο πιάτο, χωρίς το παραμικρό ίχνος όρεξης.

      Η γυναίκα συνέχισε να μιλά, φλύαρη όπως πάντα, και δεν το είχε προσέξει. Της χάρισα ένα αναγκαστικό χαμόγελο, και βυθίστηκα πάλι στο σκοτάδι του στρώματος των σκέψεών μου. Πού να βρω τα χρήματα; Όχι, δεν είχα άλλη επιλογή. Έμεναν δύο εβδομάδες, μέχρι να εισπράξω τον μισθό μου. Η Μονίκ έπρεπε να περιμένει. Θα της τα έστελνα όλα, ελπίζοντας ότι δεν θα ήταν μια παράλογη κίνηση. Ο κίνδυνος της απόλυσης, χωρίς προειδοποίηση, ήταν τρομακτικά αληθινός. Ο κύριος ΜακΛέιν ήταν ένας απρόβλεπτος άνθρωπος, προικισμένος με μία μοναδική και, προφανώς, αναξιόπιστη ψυχραιμία.

      Αποσύρθηκα στο δωμάτιο τόσο ταραγμένη που δεν μπορούσα να κλάψω, ούτε να παραμείνω ακίνητη. Πήγα στο κρεβάτι, επικαλούμενη τον ύπνο, αλλά εκείνος άργησε να φτάσει. Πλέον, δεν είχα κανέναν έλεγχο σε οτιδήποτε, εξοστρακισμένη από το ίδιο μου το σώμα.

      Περιττό να πω, ότι εκείνο το βράδυ δεν είδα όνειρα.

      Έβδομο κεφάλαιο

      

      

      

      

      

      

      

      

      Το βουητό στο κεφάλι μου ήταν μία μαύρη λάσπη που κόχλαζε και με περικύκλωσε, χωρίς να μου δίνει την ευκαιρία να αποδράσω. Η υποδοχή του ΜακΛέιν δεν ήταν τόσο ψυχρή όπως περίμενα, ίσως επειδή απλά με αγνόησε, χωρίς να απαντήσει στον χαιρετισμό μου. Όλο το πρωί προσποιούταν ότι δεν ήμουν εκεί, και εγώ ήμουν τυλιγμένη μέσα στη δική μου δυστυχία.

      «Ανάθεμα! Ανάθεμα τον υπολογιστή!» χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι, σε απόσταση ενός εκατοστού από τον υπολογιστή.

      Προσπάθησα να μιλήσω με φυσικό τρόπο. «Κάτι πήγε στραβά;»

      Εκείνος χαμογέλασε, χωρίς να με κοιτάξει. «Κάτι; Όλα πάνε στραβά. Τα πάντα».

      Παρέμεινα σιωπηλή, περιμένοντάς να εξηγήσει.

      «Σταμάτησε να λειτουργεί, γαμώτο!» είπε δείχνοντας τον υπολογιστή, με ύφος γεμάτο δυσαρέσκεια.

      Πήγα СКАЧАТЬ