Выкраданьне вепрука. Ігар Сідарук

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ кінула яе там ці што?.. – толькі зараз Грысь заўважыў, што зь ягонай шчакі, так неабачліва падстаўленай пад зубы Магамая, па-ранейшаму цюрчыць юха, хоць ужо й не такімі буйнымі кроплямі, як раней. – Ёду дай!.. Ну, дык дзе?

      – Што – дзе? – бы дурная, перапытвала Марыля.

      – Дзе бутля, пытаю!

      – А-а! – нарэшце ўцяміла жанчына, што ад яе хоча Грысь. – Дзе я табе вазьму таго ёду? Во бутля, во! – высунула з-пад лавы невядома як і калі ўбаёданы туды посуд Марыська. – Што я дурная табе там яе пакідаць?..

      – Можа й дурная… калі пытаеш… – адказаў хутчэй сваім тугатлумным думкам, чым жонцы, Грысь. Утаропіўшыся ў адну кропку на лобе нерухомага Магамая, ён тузануў зь цьвічочку стары завэзганы ручнічок, разадраў яго ўздоўж ды абы-як перахапіў ім шчаку, тым самым адразу пачаў нагадваць ушчэнт замудоханага пацыента зубное лякарні, чым начнога зладзюгу-сьвінакрада.

      А думкі грысевы былі аб тым, чым жа й як ён пазбавіць жыцьця Магамая.

      Можна было б, канешне, клясычна закалоць яго звычайнаю швайкаю, як гэта паўсюль рабілася й робіцца. Але не зусім звычайныя абставіны, што склаліся перад вынясеньнем канчальнага выраку гэтаму сьвінчу, таксама вымагалі адметных карэктываў. Таму Грыська адразу адмёў гэтакі спосаб марчаньня Магамая. Зноў грымнула, і ў голаў яму адразу ўчаўплася думка, што добра было б скінуць яго з гарышча, каб бразнуўся ён усім сваім цэнтнэрам аб падлогу ды аддаў Богу сьвінячую сваю душу, не пасьпеўшы зразумець нават, што да чаго. Але і тут была невыкрутка: ня з Грысевай, і не з Марылькінай сілаю выпадала валакчы гэткае цяжэрства на гарышча.

      І таму Чаравячка вырашыў забіць вепручка так, як яшчэ не забіваў аніхто.

      Грысь, круцячы ў руках вяроўку, з насьцярогаю наблізіўся да Магамая, прысеў над ім, трохі паслухаў. А затым, зь яшчэ большаю насьцярогаю, абвязаў вепручыную шыю, перакінуў два канцы вяроўчыны на розныя бакі. Марыля пакуль не зусім цяміла, што ён зьбіраецца рабіць:

      – А што гэта ты?..

      – Трымай! – загадна гыркануў Грысь.

      – Навошта?

      – От, бабаўё дураломнае! А што я табе, калоць яго буду? Каб ён тут нам… Каб мястэчка – на ногі ўсё?..

      Марыля зірнула на Грыся паглядам, нашмат страшнейшым за ранейшыя. Аднак моўчкі падалася наперад, ухапілася за вяроўчыну, усё гэтак жа гледзячы ў вочы Грыся. Той тузануў за вяроўку, нібы лішні раз правяраючы яе на моц, хітнуў Марылі:

      – Давай!

      І яны пацягнулі. Вяроўка напялася, твары Чаравячкаў заліліся суцэльным барвіньнем; пятля, што абхоплівала шыю Магамая, усё глыбей пачала ўрэзвацца ім у рукі, а таксама ў тоўстую вепручыную скуру.

      – Ну!.. Ну!.. – заахвочваў і сябе, і жонку Грысь, ужо проста сіні ад натугі. – Давай!

      – Не магу… – прахрыпела Марыля, не выпускаючы, аднак, свой канец. – А!.. – ускрыкнула яна, прысядаючы над Магамаем, калі зблізу хаты зноў добра ляснула.

      – Яшчэ… трошкі… – ня горай за яе хрыпеў Грысь.

      Ушчэнт замудоханыя, яны сабралі СКАЧАТЬ