Уладзевы гісторыі (зборнік). Уладзімір Сіўчыкаў

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ і сцішаным голасам, ледзь ня шэптам спытаўся: – А вы не баіцеся? Гэта ж незарэгістраваная сімволіка!

      – Незарэгістраваная часова і кім?! Цалкам падзяляю пачутае нядаўна: “У жыцці заўсёды трэба кіравацца прынцыпам – я люблю і заўсёды буду любіць сваю Радзіму, якой бы яна ні была, але ненавіджу сваю дзяржаву.” Нацыянальная сімволіка, у адрозненні ад штучнай, мёртванароджанай, прасавецкай – выразная, арганічная, спрадвечная. Яна была, ёсць і будзе!”

      А аднаго вечара зусім невядомы дзядзька наразаў кругі вакол участка, а потым усё ж папрасіў дазволу зайсьці, каб паціснуць Уладзю руку і выказаць сваё захапленне – які ў братоў-беларусаў прыгожы сцяг! Аказалася, што сам ён украінец і прыехаў пагасцяваць да свайго зяця.

      Засмуціла аднойчы, што блізкі чалавек папрасіў зняць штандар, бо чакаў гасцей і… саромеўся штандара, маўляў, даўно ўжо пара перарасці гэты ўзровень!

      Адмаўляўся Уладзя разумець, як можна перарасці сапраўдную нацыянальную сімволіку?! Сваімі сцягамі, гімнамі, гербамі ганарацца амерыканцы, брытанцы, габрэі, канадцы, літоўцы, славакі, шведы. Ганарацца ўсе цывілізаваныя народы.

      А беларусы што – перараслі?! Ці недараслі да сусветнага ўзроўню?!

19 жніўня 2009 года.

      Мімікрыя

      Пасля міжнароднага творча-вытворчага семінара, што праходзіў у Вільні, выправіліся выдаўцы на развітальную вячэру ў грузінскі рэстаран “Adria”, што непадалёк ад Радзівілаўскага палаца.

      – Слухай, – загаварыў быў Барыс П. да Уладзіміра С. – Ты добра знаешся на грузінах, дык скажы мне: афіцыянт, які прыняў наш заказ, папраўдзе грузін?

      – Ды не! – упэўнена адказаў той. – Ні ў якім разе!

      – Адкуль ты ведаеш? – далучыўся да гаворкі Міхась Б. – Ён жа такі чарнявы – тыповы каўказец… – Магу ў заклад пайсьці, што гэта хутчэй гарадзенскі “грак”. Ды вы і самі зараз пераканаецеся, – заявіў Уладзімір, знакам падазваў афіцыянта і спытаўся ў яго: – Выбачайце, калі ласка, але мы тут паспрачаліся, хто вы па нацыянальнасці.

      – Я – літовец, – не міргнуўшы вокам, адказаў той.

      – Ну, дапусцім, – гнуў сваю лінію Уладзімір. – А адкуль родам ваша мама?

      – Ну, знаеце, ёсць такі гарадок Петрыкаў… – Ага, ужо добра! – шматзначна паківаў Уладзімір. – А з якіх мясцін ваш тата?

      – Ну, знаеце, ёсць такі гарадок Астравец…

      Тут выдаўцы не стрымаліся і грымнулі дружным рогатам. – Вось бачыце, сябры, – бацькі ў яго беларусы, а пажыў у Вільні і мімікраваў – стаў пачувацца жмудзінам! – Уладзімір пераможна зірнуў на калег дый прадоўжыў маральную экзекуцыю: – А скажыце, калі ласка, гаспадар вашага рэстарана такі самы грузін, як вы літовец?

      – Ну, не зусім, – яшчэ болей збянтэжыўся служка.

      – Мабыць, ён габрэй і адзінае дачыненне, якое мае да Грузіі, дык гэта тое, што жыве ў Амерыцы, у штаце Джорджыя? – гэтым разам выказаў здагадку Міхась дый тым самым патрапіў не ў брыво, а ў вока.

      – Адкуль вы ведаеце? – ушчэнт разгубіўся афіцыянт.

      – Ну СКАЧАТЬ