Уладзевы гісторыі (зборнік). Уладзімір Сіўчыкаў

Чтение книги онлайн.

      Ракаўскі салавей

      Вясною выступаў паэт-песеннік Авяр’ян Дз. перад гасцямі ды супрацоўнікамі Дома творчасці і адпачынку “Іслач”, што па-над аднайменнай рэчкаю, непадалёк мястэчка Ракаў.

      Наракаў, між іншым, на недабразычліўцаў, якія нібыта праз творчую зайздрасць і нягледзячы на рэкамендацыі Пятра Глебкі ды Анатоля Астрэйкі, дванаццаць гадоў не прымалі яго, аўтара дзесяці кніжак, у члены Саюза пісьменнікаў.

      Але калі Авяр’ян Сафонавіч заявіў, што ў “Іслачы” – салаўіным куце – у яго штодня нараджаюцца па тры песні, адна з кухарак меланхалічна зазначыла калежанцы: – Мабыць, пасля кожнага сняданка, кожнага абеду і кожнае вячэры. Бо пасля вечаровага кефіру хіба што добрае напішацца?!

      Алімпійцы

      Скончыла Ірына К. у політэхнічным інстытуце факультэт “Аўтамабільныя дарогі і гідразбудаванні” па спецыяльнасці “Праектаванне, пабудова і эксплуатацыя аўтамабільных дарог”.

      Атрымала яна дыплом і пакіравалася працаваць майстрам, будаваць бетонную, так званую алімпійскую аўтастраду “Брэст—Масква”.

      Выйшла яна на працу, схапілася за вушы і ў першы ж дзень “накатала” дакладную начальніку будаўнічага трэста, што рабочыя – шафёры, экскаватаршчыкі, бульдазерысты – несупынна і брыдка лаюцца.

      І як жа прарэагаваў той начальнік? Паабяцаў маладому спецыялісту разабрацца і нават аштрафаваць вінаватых.

      Прыехаў і з алімпійскім спакоем, затое цэлым фантанам вычварных, мудрагелістых мацюкоў абклаў прараба, што падвярнуўся яму пад руку, а потым і іншых падначаленых.

      Камплімент

      Доўгі час у Галіны Кліменцьеўны Макаравай узнікалі складанасці з анкетнай графою “сацыяльнае паходжанне”. Праблематычна было ёй аднесці сябе як да пралетарыяў, так і да сялян: дзед быў святаром, а бацька – афіцэрам-белагвардзейцам.

      У сярэдзіне 30-х гадоў дваццатага стагоддзя студыя Беларускага драматычнага тэатра (БДТ-І) сталася адзіным месцам, дзе асабліва не цікавіліся ейнай біяграфіяй, а таму пайшла яна вучыцца на драматычную актрысу.

      З Купалаўскім тэатрам Галіна Кліменцьеўна звязала свой лёс назаўсёды. Менавіта там расквітвеў яе талент характарнай актрысы, там заслужыла яна званні Народнай артысткі Беларускай ССР, а потым – і Савецкага Саюза. На тэатральнай сцэне, у кіно і на тэлебачанні давялося ёй выконваць ролі пераважна вясковых кабет – Дзятлічыхі, мачахі Ганны, бабы Шуры, бабы Мані, бабы Веры…

      І так звыкла, так натуральна увайшла яна ў вобраз, што падчас кіназдымкаў паводле Мележаўскай трылогіі адзін дзядок у палескай вёсцы доўга прыглядаўся да яе, а потым не ўтрываў дый кажа: – Бачу, етыя арцісты тут усё разыгрываюць, прыдурваюцца. А што ты, звычайная вясковая баба, таўчэшся спаміж іх, што ты тут робіш?! У мяне вунь хата пустая… Дык, можа, пайшла б лепей да мяне за гаспадыню? Не сумнявайся, са мною бязбедна, як у Бога за пазухай жыцьмеш!