Надбярэзінцы. Фларыян Чарнышэвіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ у кірунку Смалярні. Але неўзабаве неадольна захацелася спаць – ён жа за дзве ночы вачэй ні разу не заплюшчыў. Таму хлопец зашыўся ў густы зараснік і заснуў мёртвым сном.

      Калі прачнуўся, было цёмна. Ён не разумеў, ранак гэта ці вечар, не мог вызначыць, з якога боку прыйшоў, а ў які трэба ісці, таму вырашыў пачакаць, пакуль або зоркі на небе з’явяцца або развіднее, каб зарыентавацца і ўзяць слушны кірунак. Жывот ад голаду да хрыбта прысох, аж дыхаць было цяжка.

      Урэшце ён зразумеў, што блізіцца ноч, разабраўся па зорках і пайшоў.

      Неўзабаве напаткаў хутар, залез у гарод, нарваў ахапак бручкі, вынес у лес, наталіў голад і рушыў далей.

      Назаўтра Косцік ужо быў у сваёй пушчы, але ў леснічоўку не пайшоў: баяўся казаць родным пра сваё злачынства, што несла ім турботы, сорам і ганьбу. Таму застаўся ў лесе, каб падумаць над становішчам і знайсці словы сабе на абарону.

      XXII. «Ваўкі з’елі»

      Ромка вярнуўся толькі на чацвёрты дзень, позна ўвечары. З першага погляду ўсе зразумелі, што навіны ён прынёс вельмі кепскія. Галава ў яго павісла, на бледным твары быў адчай, пад пахай – вялікі скрутак. Ледзь перастаўляючы ногі і ні з кім не вітаючыся, Ромка прайшоў да свайго месца ў будане, акуратна паклаў скрутак на зямлю і ўпаў побач, закрываючы твар рукамі, нібы збіраючыся заплакаць.

      – Ромка! Што здарылася, Ромка? – пасыпаліся пытанні.

      Аленскі хвіліну ляжаў нерухома, нібы звярталіся зусім не да яго, а потым падняў галаву і прамовіў:

      – Вы што, яшчэ нічога не ведаеце?

      – Нічога. Што здарылася? Богам малю, кажы, кажы хутчэй! – нецярпліва прасілі смалерчукі.

      – Няма больш нашага браточка, ні жывога, ні мёртвага. Ваўкі з’елі цалкам.

      Людзі ашаломлена ўскрыкнулі.

      – Вось што засталося ад нашага Косцічка, – сказаў Ромка, развязваючы скрутак. – Глядзіце.

      А там рабрына і халява ад бота.

      Убачыўшы чалавечую костку, дзяўчаты з віскам адскочылі, а хлопцы пачалі яе разглядаць і тыкаць палкамі, распытваючы Ромку пра падрабязнасці.

      – Дзе ты гэта знайшоў? Як усё было? – запытаў Казік.

      – Чакайце, дайце крыху адысці, а то жаль горла сціснуў, – Ромка некалькі разоў каўтнуў сліну, хваравіта моршчачыся і выцягваючы шыю, цяжка ўздыхнуў і пачаў расказваць: – Калі я ў іхную Патоку прыйшоў, там ужо былі жандары і ўраднік. Чакаў да самага вечара, пакуль з’едуць, а потым, дазнаўшыся, што Косцік у леснічоўку яшчэ не вярнуўся, расказаў старому Васілеўскаму ўсё, што трэба было, пераначаваў у Смалярні і пайшоў назад лесам, каб нагнаць час, страчаны ў леснічоўцы. Іду, значыць, мінаю Лапенкі, казённы лес і заходжу ў Кунцавіцкую пушчу. А мне насустрач – брычка з аб’ездчыкам і двума леснікамі, узброенымі дубальтоўкамі. Бачаць яны, што я адзін, з пустымі рукамі, пераглядаюцца між сабой, ківаюць, затрымліваюць брычку і кажуць мне:

      «Табе што, таксама да Абрама на піва захацелася? Ці ты не ведаеш, што пазамінулаю ноччу ваўкі ў нашым лесе хлопца з’елі?»

СКАЧАТЬ