Скрозь «Маладосць». Не самая сумная кніжка пра грошы, чорны шакалад, пісьменнікаў і літаратуру. Отсутствует

Чтение книги онлайн.

      Пазней Анатоль Казлоў мне патлумачыў:

      – Я нават і не спрабую штосьці рабіць за сталом на працы: не дадуць людзі і тэлефон. Усё даводзіцца перабіраць дома вечарамі і ноччу. А колькі трэба прачытаць? Паглядзі!

      Ён паклаў руку на кіпу папак з творамі. Анатоль Сяргеевіч загадваў аддзелам прозы.

      «Напэўна, тут аб’ёмы паболей, чым мой студэнцкі курс рускай літаратуры ХІХ стагоддзя», – падумаў я.

      Першая мая нізка вершаў у часопісе «Маладосць» з’явілася ў 1993 годзе. Безумоўна, Віктарам Гардзеем мне быў выдадзены пэўны творчы аванс, бо вершы яму давялося добра-такі падрэдагаваць. І я адзначыў, што ўсе праўкі ёмка карысныя. Тады і зразумеў, што гэта не што іншае, як урок паэтычнай творчасці, якога на факультэце журналістыкі не атрымаеш. Пра маскоўскі літаратурны інстытут у гады развалу ніхто з беларускіх студэнтаў ужо не марыў.

      Мой аповед пра стасункі з творчым калектывам часопіса «Маладосць» быў бы няпоўным, калі б я не ўзгадаў пра выезды на рыбалку, якія ініцыяваў Уладзімір Саламаха – чалавек энергічны, актыўны, гаваркі. Па-шафёрску пра яго можна сказаць так: рухавік. Калі паведаміў яму, што эканамічныя ўмовы прымусілі мяне з легкавога таксі перасесці на мікрааўтобус, Уладзімір Пятровіч выгукнуў:

      – Гэта ж выдатна! Можна арганізаваць выезд на калектыўную рыбалку.

      І мы паехалі. Апроч мяне і Саламахі налавіць па меху рыбы збіраліся Віктар Гардзей, Анатоль Казлоў і вайсковец – сябра Уладзіміра Саламахі, прозвішча якога не памятаю. Па дарозе на Асіповіцкае вадасховішча Саламаха як самы вопытны, дасведчаны рыбак і падарожнік прапанаваў спыніцца каля лесу – нарыхтаваць дроў з паваленых сухіх дрэў.

      – А што там, ля возера, дрэў няма? – спытаўся Гардзей.

      – Ёсць. Але ўсё сухое там даўно павысякалі, – адказаў Уладзімір Пятровіч.

      Як мурашы, мы цягнулі з лесу ладныя лясіны і запіхвалі іх паміж сядзеннямі, а людзі, праязджаючы міма, пэўна, думалі: «Што ж гэта за нарыхтоўшчыкі такія?»

      Ужо на пад’ездзе да вадасховішча каля дарогі стаялі рыбакі, якія трымалі ў руках вязанкі з рыбай.

      – Спыняйся, – закамандаваў мне Саламаха. – Трэба прыкупіць рыбкі.

      – А што, яе ў возеры няма? Чаго ж мы едзем, як не лавіць? – цяпер ужо пытаўся Казлоў.

      – Ёсць, – спакойна адказаў Саламаха. – Але ж пакуль мы яе наловім, пройдзе шмат часу, а юшку трэба варыць зараз, бо кішкі ўжо марш іграюць.

      Мы выбралі прыгожае месца ля возера, балазе прыехалі надвячоркам, пачалі ставіць палаткі і раскладваць вогнішча.