Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

      Пятляюць палкія прысады:

      Пажоўклым полымем – прасвет.

      Прыроды прыгажосць – прынада.

      Прайдзі прасекаю, паэт!

      Пабачыш позірк піхты пекнай,

      Прыпомніш: поле перайшоў,

      Пачуўшы порсткі покрыч пеўня

      Па-над прасторай паплавоў.

      Гарбата гарачая, даўкая

      Лякуе ад даўніх турбот.

      Ля ног задаволена каўкае

      Мурлаты дагледжаны кот.

      Паўзмрок жоўтай лямпай расквечаны,

      Сумуе герань на акне…

      Жыві, як умееш. І ўвечары

      Ніколі не згадвай мяне.

      Я шукаю дарогу да сіняй вады,

      Каб нарэшце, бы ў Мекку, прыехаць туды,

      Дзе віецца Бярэзіна, быццам вужак,

      Дзе лясы апранаюць зялёны пінжак,

      Дзе ў імгле дажджавой чырванеюць агні,

      Дзе рухавая плотка жыве ў быстрыні…

      Там гісторыя ўсмешку змяшала з журбой,

      Там на дзіва нялёгка застацца сабой,

      Там забытыя хаты – і побач крыжы,

      Бо памерці там лёгка, ды цяжка ажыць.

      Ля станцыі ў кавярні прыдарожнай

      Не захмялець – адно напіцца можна,

      Але нашто мне піва і віно?

      Я на адной з такіх спусцелых станцый

      Збаяўся – і не змог з табой застацца,

      А верасень у жоўтым кімано

      Махаў галлём неабляцелых клёнаў.

      Я чуў – ты ўслед мне сыпала праклёны —

      І прамаўчаў, і зноў паскорыў крок.

      Загояцца марудна ў сэрцы раны:

      Не вылечыць і столік рэстаранны…

      Сяджу ў кавярні. Побач сцэна й змрок.

      І робіцца чамусь ніякавата:

      Пяе жаночы голас пра расплату,

      А гук ляціць і растае ў журбе…

      Я выйшаў на свабоду з душнай залы

      І хутка апынуўся ля вакзала…

      Але скажы: як збегчы ад сябе?

      Намярзае на ветры лёска —

      Недалёка да першай сцюжы.

      Воглы снег паляцеў – пялёсткі

      Абсыпаюцца з белай ружы.

      А шчупак не бярэ – дык хоць бы

      Перакінуцца з сябрам словам…

      Неба шэрае на самоце

      Ціха шэпча ў адказ: «Рыбно вам!»

      Ноч хутаецца ў цішу давідна,

      Застылі ў чорным небе аблачыны,

      А недзе на самоце, ля акна

      Сядзіць мая каханая жанчына.

      Яна глядзіць на горад з вышыні,

      На ззянне ліхтароў па-над дарогай —

      Няхай мігцяць зіхоткія агні,

      Але ў душы святла зусім нямнога.

      Надзея легкакрылая жыве,

      Пакуль заўчасна не пачнецца вечар,

      Калі далёкі блізкі чалавек

      Прыходзіць, СКАЧАТЬ