Сад Замкнёных Гор (зборнік). Серж Мінскевіч

Чтение книги онлайн.

      Філёзаф падумаў:

      – Ах, так, я помню, такі чалавек быў на сьметніку.

      – На сьметніку?

      – У атрадзе асэнізатараў. Ён у іх кіраўнік, здаецца. Так, так, а дзяўчына сядзела ў ягоным электрамабілі.

      – На сьметніку!

      Не, мне нешта зусім ня верылася. Упляйк служыў у гарадзкой паліцыі – і раптам асэнізатар на сьметніку… Руата на сьметніку! Шаноўны філёзаф зьехаў з глузду!

      – Асэнізатары абслугоўвалі перапрацоўчую машыну! І калі блакітнавокі і яго людзі зьявіліся там, зусім нядаўна, жыхароў сьметніка разагналі. Праўда, самога сьметніка таксама, здаецца, ужо няма. За той час, пакуль я іду, яго, мабыць, пасьпелі ліквідаваць.

      – Не, вы гаворыце праўду?! – я ўважліва паглядзеў у карыя вочы стомленага сталага чалавека.

      Ні ценю падману. Спакойны, трохі насьмешлівы погляд.

      – А навошта мне хлусіць? Вы, спадару, мне грошы ня плаціце.

      – Калі ласка, скажыце, дзе той сьметнік?

      – Далёка на паўднёвым усходзе.

      – Дзякуй! – я схапіў яго руку і моцна патрос. – Мяне вельмі ўзрушыла ваша тэорыя! Я абавязкова запомню яе.

      О-гэй! Я іду на паўднёвы ўсход!

      Філёзаф па-сяброўску таргануў мяне за плячо.

      – Посьпехаў табе, юны дружа… Памятай пра коды.

      Я абняў дзіўнага чалавека.

      – Паслухайце, Даляшорзах, апошняе пытаньне: вы выпадкова ня ведаеце іншага прыстойнага сьметніка, ці яшчэ якога ціхага месца, каб можна было пажыць і падумаць старому, змучанага сэнсам жыцьця чалавеку?

      – Ціхага месца?…

      І я ўспомніў закінутую, жудасную турму, дзе была агідная жаба.

      – Турма! О, гэта тое, што патрэбна прафэсійнаму філёзафу! – узрадаваўся Оярэт-С.

      – Толькі асьцярожна, жаба можа стрэльнуць.

      – Нічога, мы зь ёй дамовімся, тым больш у мяне будзе цярплівы слухач.

      – Яшчэ просьба: пахавайце вязьняў.

      – Не турбуйцеся. Я знайду спосаб прымусіць яго зрабіць усё як сьлед.

      – Добра. Калі я выканаю сваю мэту, я знайду вас там і пазнаёмлю з нашымі Вешчунамі. Вам ёсьць пра што зь імі паразмаўляць.

      – Ах, так, ледзь не забыўся, – ён дастаў з сакваяжа стос паперак, пакорпаўся ў іх, нарэшце выбраў невялікі папяровы пакунак. – За тое што ты мяне цярпліва выслухаў, я падарую табе адну рэч. Калі табе будзе вельмі самотна, разгарні гэта.

      Мы цёпла разьвіталіся. Кожны пайшоў у свой бок.

      ХІV

      Авальная пустэльная заля. Чыстая, бліскучая. Тут раней была ўсекраінная звалка. Чаму была? Яна і ёсьць, толькі яе добра пачысьцілі. Пад адтулінамі сьмецьцеправода ўжо зьявіліся новыя, малыя яшчэ, гурбы адкідаў.

      Жаўтаскуры гарбун уважліва разварушваў іх крывым кіем.

      – Добры дзень!

      Гарбун СКАЧАТЬ