Праклён. Валеры Гапееў

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Ён зноў прысніў маленства. Ён не бачыў там нічога выразнага: тыя самыя колеры, нейкія плямы-фігуры, адчуванне страху і захаплення. І цвёрдая ўпэўненасць у тым, што гэта менавіта маленства.

      Мінула дні тры, Генадзь пастанавіў для сябе, што для ўспаміну трэба нейкі вылучны, асаблівы момант – накшталт такога, які адбыўся ў машыне ля возера. Трэба, каб для памяці была падсунутая карцінка, максімальна блізкая да таго, што было. Тады, у машыне, усё адбылося выпадкова: расхрыстаныя Людміліны грудзі, яе сарочка, нібыта падраная старая кашуля бабы Дунькі, адкрытая частка неба над жанчынай…

      Наступныя дні былі занятыя шуканнем: што і дзе? Што можа вярнуць яго ў маленства? Дзе можна зноў сустрэць такі малюнак?

      Зразумела, ён не аднаго разу, а двойчы (адзін раз ездзілі на возера) прымушаў Людмілу гэтаксама як тады, адкідвацца ў крэсле, расшпільваць кашулю. Круціў люк… выніку не было.

      У той дзень неспадзеўкі надышла навальніца, прагрукатала, пасляпіла маланкамі, абдала горад кароткаю залевай. Людміла выйшла на балкон, расхінула рамы, гукнула яго:

      – Генік, ідзі, падыхай свежым! Так цудоўна пахне!

      Генадзь выйшаў.

      Людміла працягвала рукі пад кроплі, што зрываліся з верхняга балкона.

      Падлога балкона быццам падзеленая напалам: адна цёмная частка ля яго пярэдняй сцяны, і другая – светлая, шчодра залітая сонцам.

      Генадзь застыў, гледзячы на гэтую вузкую паласу святла ля сцяны.

      У галаве рыхтык круцілася старая, з шчэрбамі кружэлка, па якой скакала з дарожкі на дарожку голка, і ў свядомасці ўсплывалі нават не абрыўкі фраз, а пачаткі ці канцоўкі гукаў, кароткія ўсхліпы мелодыяў.

      – Ляж тут, – хрыпла загадаў ён.

      Людміла азірнулася, гуллівая нясмелая ўсмешка сходзіла з яе твару – яе напужаў Генадзяў твар.

      – На… навошта? – асцярожна спытала яна, але апусцілася на калені. – Скідаць халат?

      – Расхіні…

      Людміла падпарадкавалася, легла, з неспакоем сачыла за Генадзем. Ён прысеў перад ёй на калені, глядзеў на паласу святла, на постаць дзяўчыны пад гэтай паласой.

      Яна павольна, можа, каб хоць трохі супакоіцца самой, адчуць ягонае цела, узняла руку і дакранулася ёю да Генадзявай далоні.

      Пальцы ў Людмілы былі халодныя ад кропель дажджу. Халодныя… як бабуліны.

      Генадзь уздрыгнуў і заплюшчыў вочы.

      Гэтым разам мінулае не ўварвалася, а працяло ягоную свядомасць, выклікаючы салодкую дрыготку.

      …Ён зноў там – ля бабулі.

      – Ты будзеш вялікім чалавекам, будзеш, – шэпча пераканаўча баба Дунька, нібыта загадвае яму, Генадзю, такім быць. – Табе будуць падпарадкоўвацца, ты будзеш наверсе, ты будзеш вялікім. Слухай і глядзі. Знакі глядзі. Не прапусці – цябе паклічуць. Пасля… потым… знайдзі пада мной… забяры – гэта тваё. Яно… І нечакана Генадзя рве, уздымае ўгару нешта імклівае і дужае.

      Яго нясуць на руках, ён з паху пазнае – маці, СКАЧАТЬ