Адваротны бок люстра. Ксенія Шталенкова

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Я толькі сказала, што ў мяне баляць ногі, а ты пачала лаяцца! – апраўдвалася тая.

      – Зараз жа сціхніце! Учынілі тут немаведама што, – упікнула іх Бася. – Як можна!

      – Ой, зірніце, а нашыя месцы! – раптам усклікнула Ануся. Паненкі павярнуліся. Выявілася, што, пакуль яны сварыліся, натоўп, які з кожнай хвілінай павялічваўся, выціснуў іх амаль не да самага краю Сабора, адкуль зусім нічога нельга было ўбачыць.

      – А я казала! Я ж ведала, што так яно і будзе, – тонам вяшчухі сказала Крысціна.

      – Як жа! Калі б ты не пачала на мяне крычаць і лаяцца… – з’едліва заўважыла Зося.

      – Ды вы абедзве вінаватыя!!! – раптам ускінулася Ануся. – Усё з-за вас! Я, мабыць, марыла на свае вочы ўсё ўбачыць, а вы…

      – Ды цішэй вы! – узмалілася Бася, якая ўжо не магла больш трываць такую некультурнасць з боку сябровак.

      Яна прыўзнялася на дыбачкі і паспрабавала хаця штосьці разглядзець. Усе запрошаныя на каранацыю ўжо пазбіраліся, і цырымонія мусіла вось-вось пачацца. Галоўныя дзверы Сабора расчыніліся, і па рэакцыі людзей, якія сталі кланяцца, Бася здагадалася, што ўвайшлі вялікая княгіня Барбара і кароль Жыгімонт ІІ Аўгуст. Дзяўчынка падскочыла на месцы, але нават такім чынам нічога не здолела ўбачыць. Яна азірнулася на сябровак, якія ўсё яшчэ працягвалі шэптам перакідвацца лаянкай, і зразумела, што ад іх не дачакацца ніякай дапамогі. Ёй надта моцна карцела на ўласныя вочы ўбачыць падзею, пра якую яна столькі чытала, каб траціць хаця б хвіліну. Бася зноў прыўзнялася на дыбачкі, каб паглядзець, куды можна прабрацца, і раптам убачыла Міхала, якога натоўп гэтак жа, як і яе, адціснуў у кут, але рост юнака дазваляў яму сачыць за тым, што рабілася. Бася, просячы выбачэння на кожным кроку, стала працісквацца да сябра.

      – Міхал! – паклікала яна, урэшце прапіхнуўшыся да яго.

      – Баська, а я думаў, ты з сяброўкамі.

      – Ды ну іх! – забурчала дзяўчынка. – З-за іх нас выціснулі да самага краю. Нават не бачна нічога.

      – А-а-а… – зразумела працягнуў Міхал. – Ну, не хвалюйся, тут таксама не надта бачна.

      – Ну як жа! – засумнявалася Бася. – Не тлумі галавы, ты ўсё бачыш.

      Юнак няпэўна крутануў галавой і накіраваў позірк да алтара, дзе адбывалася цырымонія. Дзяўчынка зноў паспрабавала ўзняцца на дыбачкі, але і адсюль нічога не ўбачыла. Біскуп чытаў прамову на лаціне, а па Саборы раз-пораз праходзіў тлум: большасць з тых, хто стаяў на адлегласці, аб чымсьці перагаворваліся ды вялі свецкія размовы. Здагадацца, што робіцца, нельга было нават з пачутага.

      – Ты разумееш, пра што ён кажа? – спытала дзяўчынка Міхала.

      – Ну, ён чытае малітву.

      – Аб чым?

      – Я табе што, пераказваць буду? Тым больш што ён чытае на лаціне!

      – Але ты ж вучыўся ва ўніверсітэце, там усё на лаціне, сам казаў. Ты павінен разумець!

      Юнак незадаволена насупіў бровы.

      – Ага, значыцца, так і вучыўся, – едка заўважыла Бася.

      – Добра я вучыўся! – запярэчыў Міхал.

      – Тады СКАЧАТЬ