Яблыневы Маёнтак. Аляксандар І. Бацкель

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      чалавек быў нястрымным у сваім тэмпе, ён нават старэў хутчэй за астатніх, быццам і ў гэтым сьпяшаўся. можа быць, ён бы і памёр самотным, бо хто ж будзе зь ім жыць, калі той не жыве, але кожны час спаборнічае за любую хвіліну, як аднойчы, калі ён бег па бегавой дарожцы ў спорт-клюбе і лічыў свае рухі, да яго падышла жанчына, новы інструктар, і агаломшыла яго: «а ну-ка ногі ў рукі і пайшоў шпарчэй! што гэта за млявасьць! раз, два, раз, два, хутчэй, хутчэй, хутчэй!»

      і хуткі чалавек закахаўся, і гэта здарылася зь ім імгненна і незваротна.

      стол

      пад маім старым сталом засталіся жыць зжаваныя жуйкі старыя налепкі нуль-першых «за свабоду»

      і футбалісты разам з аголенымі фотамадэлямі пад сталом засталіся сьведкамі першых пякельных крананьняў толькі засохлыя соплі і там, пад сталом, засталіся першыя дарослыя заляцаньні і спатнелыя далоні раскрытыя падручнікі, падрыхтаваныя да экзамэнаў шпаргалкі і вусьціш, што цябе пабачаць, калі ты рукаблудзіш, бо ў суседнім пакоі бацькі

      біт

      васьмібітны чалавек мае роўна восем рысаў. ён размаўляе кароткімі, вельмі кароткімі сказамі, мае адзін погляд на жыцьцё, чытае толькі кнігі пра мянтоў, ходзіць толькі адной дарогай: дом – праца – крама/бутэрбродная – дом, п’е і есьць толькі тое, што звычайна, і нічога іншага альбо новага не дадае. васьмібітны чалавек глядзіць толькі адзін тэлеканал і чытае толькі адну газэту, мае адно меркаваньне пра будову сьвету, як і шануе толькі аднаго прэзыдэнта. васьмібітны чалавек жыве ў краіне, дзе канстытуцыя і законы ўсё яшчэ захаваныя на дыскеце.

      цень

      старажытныя габрэі дакладна ведалі, што калі ў чалавека зьнікае цень, то жыць яму засталося ня больш за трыццаць дзён.

      нас было чацьвёра, і мы зьбіраліся кожны першы дзень месяца толькі дзеля адной мэты – адмерыць цені. мы прыкручвалі да швабры ліхтарык, уключалі яго і спрабавалі зрабіць так, каб на ўсіх нас аднолькава сьвяціла, каб нашыя цені з аднаго боку падоўжыліся.

      мінулым разам у аднаго з нас цень быў удвая карацейшы, той адмахваўся, казаў, што мы ня так сьвецім і кпім зь яго, але мы хутка пачалі піць і забыліся на наш сьмешны рытуал.

      празь месяц мы сустрэліся ўжо ўтрох, але ніхто нават і не прапанаваў ізноў памераць цені… глупства ўсё гэта…

      тры

* * *

      Міхась – самы нармальны й адэкватны чалавек на плянэце, з адной ненармальнай рысай: ён зьбірае пылавых трусочкаў. бывае, месяц не мяце падлогу, а потым зазірае пад ложак, а там яго ўжо чакаюць колькі мяккіх, пухнатых камячкоў, ён іх акуратна дастае, дае ім імёны й рассаджвае ў розныя месцы кватэры.

      *** ёсьць штосьці дзікае ў тых, хто любіць разглядаць свой кал, ну сапраўды, раней па ўсім сьвеце выраблялі такія ўнітазы, на якіх спачатку зьбіралася ўсё, што выйшла з арганізму, а потым змывалася, цяпер, вядома, усё трапляе проста ў ваду, але засталіся яшчэ тыя кватэры, дзе ўнітазы прымушаюць цябе спачатку паглядзець на гэты сумнеўны цуд, а ўжо потым зь СКАЧАТЬ