Маёнтак Рыбы. Аляксандар І. Бацкель

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ператвараецца ў гной, разважае пра сутнасьць усяго на зямлі, калі горы, падобныя да волатаў, за дзень мяняюць свой стан, так і жыцьцё, павольна, але няўхільна, падводзіць сваю мяжу.

      я б хацеў дасканала прачуць жыцьцё дразафілы, і я б хацеў прачуць жыцьцё чарапахі, але толькі аднойчы, бо мой час, час чалавека, мне бліжэйшы, нягледзячы нават, што зь яго можа пасьмяяцца любое векавое дрэва і любая мудрая чарапаха скажа, што жыў я як пладовая мушка, толькі пасьпеў нарадзіцца, а ўжо й паміраць час прыйшоў, а я як быў летуценьнікам, так нічому й не навучыўся.

      сквапнасьць

      жыла адна дзяўчына, якая была вельмі сквапная, такая сквапная, што нават чорную гарбату запарвала па тры разы ў адным кубку, такая сквапная, што нават старыя панчохі перакройвала і рабіла марлю альбо некалькі падсітачкаў, такая сквапная, што брала старыя чаравічкі, ламала іх і выразала сьпераду дзіркі, і яны ўжо пасавалі быць басаножкамі, калі яна дачытвала кнігу, то абавязкова адкладала яе на паперкі для прыбіральні, альбо каб выцерці шкло, альбо, напрыклад, каб распаліць вогнішча, бо дзяліцца кнігаю яна не магла, таму што самі кнігі брала ў сяброў і сябровак, проста прасіла ў іх непатрэбныя.

      выпаў мне лёс зь ёю спаткацца на адной агульнай тусоўцы. я, вядома, пра яе шмат ведаў і не аднойчы сутыкаўся, некалькі разоў мы нават цалаваліся, бо мне яна падабалася, прыгожая, курва.

      такім чынам выпаў мне лёс зь ёю на хмяльную галаву дамовіца на сапраўднае спатканьне, рамантыка і за ёю, рамантыкай, усё астатняе.

      дамовіліся сустрэцца праз два дні.

      сяджу я каля ракі, прыхапіў з сабою два пледы, тры сьвечкі, тры бутэлькі віна, бо сам пью больш, ніж усе абвыклі лічыць нормаю, нават захапіў сыр і прыдбаў вінаград. сяджу, карацей, чакаю. яна нармальна так спазьняецца, але што такое спазьненьне для сапраўднага мужчыны, які чакае сваё палымяне жаданьне (каханьне).

      яна пазваніла. сказала, што ў нас нічога не атрымаецца, і нашае каханьне – лухта, і нам лепей ня бачыцца больш ніколі. я нават зьмерз ад такіх словаў, па ўсім целе скразьняк прайшоў.

      і трэба ж было так скласьціся лёсу, што ў мяне ў сябрах зьявіўся выдатны чалавек, цудоўны доктар, дэрматоляг-вэнэроляг, зь якім я не адну пляшку выпіў. аднойчы даведаўся, што неяк да яго трапляла наша агульная знаёмая, зь вельмі складанай праблемаю: набыла яна за вельмі танна ў сяброўкі памаду, якая ў сваю чаргу была набытая ў крамеканфіскаце, што на Машэрава ў Менску, і дзяўчына тая, мая, можна так сказаць, былая, прыйшла да доктара з вуснамі, якія амаль ляжалі на ейным падбародзьдзі, сінія, вільготныя, тлустыя, апухлыя вусны, спрэс аточаныя й згвалтаваныя герпэсам невядома якой ступені й пароды. сябра-доктар казаў, што яна ледзь рот адкрывала, прамаўляла нешта кшталту «ня ведаю нават, што і казаць». лячылі яе ў бальніцы, туды яна трапіла на наступны дзень пасьля таго самага вечара, калі я яе чакаў са сьвечкамі й пледам.

      цікава, і колькі яна зэканоміла, калі набыла ў сяброўкі за танна памаду з канфіскату?

      пах

СКАЧАТЬ