Naakt model. Adama van Scheltema Carel Steven

Чтение книги онлайн.

      Herman. Kleine rakker!

      Tootje (tot Henri). En wat zei u nou van „naar beneden?” (pruilend). Ik zal hier toch wel mogen blijven?

      Henri. Nee – : ik krijg plotseling een leerling, en nu heeft juist oompje, van beneden, om je gevraagd.

      Tootje. Nou maar dat is wat moois – wie is dat nou: – mijnheer „oompje” – daar heb ik nooit van gehoord!

      Jules. O, dat is een heel aardige jonge man.

      Henri. Veel aardiger dan ik.

      Herman. Pas maar op: ’t is een oude doordraaier, hoor!

      Frits. Een groote bok met een groote sik!

      Tootje. Ajakkes! – Nou maar ik blijf veel liever hier, – waarom moet ik naar beneden toe? (boozig verwijtend tot Henri). U heeft me besteld!

      Henri. Nou nou, zoo erg is het niet; troost je maar voor dezen keer, – (hij neemt een bonbon uit het zakje van Nellie, waar deze juist zelf een uitgenomen heeft, en steekt die Tootje in haar mond) de anderen moeten straks toch ook allemaal weg.

      Nellie. Dat zijn mìjn bonbons!

      Tootje (met uitdagend zuigend snoetje). Ze smaken niet slecht – , (met een oogje van Nellie naar Henri) jij weet ook wel, waar de lekkerste bonbons zijn te krijgen!

      Nellie (haalt verontwaardigd haar schouders op).

      Herman (voorzichtig plagend). En wat een mooie hoed – !?

      Tootje (coquet haar hoed schikkend). Ja, vind je niet – ? die heb ik gister ook pas gekre… (met een oogje naar Frits) gekocht. Mooi hè, met die bos veeren, – en ze wapperen zoo!

      Frits (laat haar paardje rijden en blaast in de veeren). Kijk ze wapperen! (Hij klapt met de tong).

      Henri (neuriënd) „… En wie zal dat betalen…”

      Tootje. Nee Frits, schei nou uit, zeg. – Nou, je moet toch als model goed gekleed gaan! – de mannen willen toch, dat je altijd wat knaps aantrekt, altijd „gekleed” bent!

      Jules (voor zich heen). Integendeel!

      Tootje. De mannen willen toch niet die pruldingen uit een modebazar.

      Nellie (geërgerd). Ach kind, jij met je „mannen” – je komt nauwlijks kijken! wat weet jij nou van de mànnen – ? – wat weet jìj nou van de mannen!

      Tootje (schamper). „Ik van de mannen – ?” – nee: dat zal ik aan joù vertellen! – ha, ha – wat ìk van de mannen weet!

      Jules. Ktsch! Ktsch! —

      Tootje (tot Jules). Poeh – , – zij gééft in ieder geval meer om de mannen dan ik, hoor: – ik geef niets om de mannen – daar: geen cent hoor!

      Jules. Als de mánnen maar centen geven!

      Henri. En hoeden. (Nellie lacht).

      Tootje (tot Jules). Mijnheer … hoe heet u ook weer – ?

      Frits. Mijnheer Jules.

      Tootje. Nou – mijnheer Jules, ik geloof, dat u een impertinent mensch bent.

      Jules. Integendeel – ik mis die deugd!

      Henri. Lieve Tootje, nu moet je heusch naar beneden hoor.

      Tootje. Maar ik wil niet naar dien ouden vent toe! – ik vind het hier veel te leuk – ofschoon jullie heelemaal niet aardig zijn, dat moet ik zeggen.

      Henri. Het is een hééle lieve man – en heel royaal!

      Tootje (ongeloovig, nieuwsgierig). Heel royaal – ?

      Herman. En hij houdt veel van de meisjes.

      Nellie. Dat komt goed uit – jij geeft immers geen cent om de mannen!

      Tootje. Ach, bemoei jij je er niet mee – ga jij dan!

      Nellie (haalt haar schouders op).

      Henri. Nee, hij heeft expres naar jou gevraagd – „om je mooie handjes”.

      Tootje (half pruilend, half gestreeld haar handjes bekijkend). Om mijn mooie handjes – ? (opstaand van Frits’ knie) Ach wat – ! Dag – dag (zij neemt vluchtig afscheid en gaat schoorvoetend naar de deur).

      Henri. ’t Is hier vlak beneden: eerste deur links, – en-ne – netjes gedragen hoor!

      Tootje (bij de deur uitdagend omziende). Als jullie je hier maar netjes gedragen, (met een nijdigen blik naar Nellie) en jìj vooral, met je „mánnen”! (af).

      ACHTSTE TOONEEL

      Henri (op zijn horloge ziend). Zoo – nu kunnen we nog een pijp rooken, en dan moet jullie ook weg, hoor.