De Opkomst Van De Heldhaftige. Morgan Rice

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ was. Hij wilde haar laten weten dat hij een beest uit de wildernis was, een beest dat door niemand getemd kon worden.

      Ik wens je niet te temmen, zei ze in gedachten tegen het dier. Ik wil alleen je partner in de strijd zijn.

      De Solzor kalmeerde. Hij steigerde nog steeds, maar niet meer zo wild, alsof hij haar hoorde. Niet lang daarna stopte hij met bewegen en stond hij perfect stil onder haar, zachtjes grommend naar de anderen, alsof hij haar wilde beschermen.

      Kyra keek vanaf zijn rug neer op de anderen. Een zee van geschokte gezichten staarde haar met open mond aan.

      Er verscheen een brede glimlach op Kyra’s gezicht. Ze voelde zich triomfantelijk.

      “Dit,” zei ze, “is mijn keus. En zijn naam is Andor.”

*

      Kyra reed stapvoets met Andor over de binnenplaats van Argos. Haar vaders mannen, allemaal geharde soldaten, stopten en keken haar vol bewondering na. Ze hadden duidelijk nog nooit zoiets gezien.

      Kyra streelde hem zachtjes door zijn manen en probeerde hem te kalmeren terwijl hij zachtjes naar de mannen gromde. Hij keek dreigend op hen neer, alsof hij wraak wilde nemen voor het feit dat ze hem gekooid hadden. Kyra zat op het nieuwe lederen zadel dat Baylor voor haar had gehaald, en probeerde eraan gewend te raken dat ze nu zo hoog zat. Ze voelde zich machtiger op dit beest dan ze zich ooit had gevoeld.

      Dierdre reed naast haar op een schitterende merrie die Baylor voor haar had uitgekozen. Met zijn tweeën reden ze door de sneeuw, tot Kyra in de verte haar vader in het oog kreeg. Hij stond haar bij de poorten op te wachten om haar uit te zwaaien, vergezeld door zijn mannen die ook vol angst naar haar opkeken. Ze zag de bewondering in hun ogen, en het gaf haar de moed die ze nodig had voor de reis die voor haar lag. Als Theos dan niet bij haar wilde terug keren, dan had ze in ieder geval nog dit geweldige beest onder zich.

      Kyra steeg af toen ze haar vader bereikte. Ze leidde Andor aan de teugel verder en zag de bezorgde blik in haar vaders ogen. Ze wist niet of zijn bezorgdheid werd veroorzaakt door dit beest, of door de reis die voor haar lag. Zijn bezorgde blik stelde haar gerust, en deed haar beseffen dat zij niet de enige was die vreesde voor de toekomst, en dat hij toch om haar gaf. Hij wierp haar een korte blik toe die alleen zij kon herkennen: de liefde van een vader. Ze kon zien dat hij er moeite mee had om haar op deze missie te sturen.

      Ze stopte voor hem, en iedereen werd stil terwijl de mannen zich om hen heen verzamelden.

      Ze glimlachte naar hem.

      “Maak u geen zorgen, Vader,” zei ze. “U heeft me geleerd om sterk te zijn.”

      Hij knikte terug en deed of hij gerustgesteld was – maar ze kon zien dat dat niet het geval was. Hij was boven alles nog altijd een vader.

      Hij keek op naar de licht.

      “Als je draak nu maar voor je terug was gekomen,” zei hij. “Dan had je Escalon binnen een paar minuten kunnen doorkruizen. Of nog beter – hij had je op je reis kunnen vergezellen en iedereen die bij je in de buurt kwam levend kunnen verbranden.”

      Kyra glimlachte somber.

      “Theos is nu weg, Vader.”

      Hij keek haar verwonderd aan.

      “Voorgoed?” vroeg hij. Hij was bang om het te vragen, maar hij moest het weten.

      Kyra sloot haar ogen en vroeg Theos in gedachten om een antwoord.

      Maar er kwam niets behalve een verdoofde stilte. Ze begon zich af te vragen of ze ooit wel echt een band met Theos had gehad, of dat ze het zich slechts had ingebeeld.

      “Ik weet het niet, Vader,” antwoordde ze oprecht.

      Hij knikte terug. Hij had de blik van een man die had geleerd om de dingen te accepteren zoals ze waren, en op zichzelf te vertrouwen.

      “Vergeet niet wat ik – ” begon haar vader.

      “KYRA!” klonk een opgewonden stem.

      Kyra draaide zich om terwijl de mannen uiteen gingen, en haar hart zwol van blijdschap toen ze Aidan door de stadspoorten zag rennen, op de voet gevolgd door Leo. Hij rende naar haar toe, struikelend door de sneeuw, terwijl Leo voor hem uit rende en in Kyra’s armen sprong.

      Kyra lachte terwijl Leo haar tegen de grond werkte. Hij stond met vier poten op haar borst en likte opgewonden haar gezicht. Achter haar begon Andor te grommen. Hij was nu al beschermend, en Leo bereidde zich grommend voor om de confrontatie me hem aan te gaan. Het waren onbevreesde wezens, beide even beschermend, en Kyra voelde zich vereerd.

      Ze sprong op en ging tussen hen in staan.

      “Het is goed, Leo,” zei ze. “Andor is mijn vriend. En ander,” zei ze terwijl ze zich omdraaide, “Leo is ook mijn vriend.”

      Leo nam onwillig afstand terwijl Andor zachtjes gromde.

      “Kyra!”

      Kyra draaide zich om en Aidan vloog haar om de hals. Ze knuffelde hem stevig en zijn kleine handen grepen haar stevig was. Het voelde zo goed om haar kleine broertje vast te houden. Ze was er zeker van geweest dat ze hem nooit meer zou zien. Hij was het laatste beetje normaliteit dat er nog over was in deze wervelwind, het enige dat niet was veranderd.

      “Ik hoorde dat je hier was,” zei hij haastig, “en ik ben met de wagen meegereden. Ik ben zo blij dat je terug bent.”

      Ze glimlachte somber.

      “Ik ben bang dat ik niet lang blijf, mijn broer,” zei ze.

      Hij kreeg een bezorgde blik in zijn ogen.

      “Ga je weg?” vroeg hij terneergeslagen.

      Haar vader kwam tussenbeide.

      “Ze gaat haar oom opzoeken,” legde hij uit. “Laat haar nu gaan.”

      Het viel Kyra op dat haar vader haar oom had gezegd en niet jullie oom, en ze vroeg zich af waarom.

      “Dan zal ik met haar mee gaan!” riep Aidan trots.

      Haar vader schudde zijn hoofd.

      “Dat zal je niet,” antwoordde hij.

      Kyra keek glimlachend neer op haar kleine broertje. Hij was zo dapper, zoals altijd.

      “Vader heeft je elders nodig,” zei ze.

      “Het slagveld?” vroeg Aidan, die zich hoopvol naar hun vader omdraaide. “U gaat naar Esephus,” voegde hij haastig toe. “Ik heb het gehoord! Ik wil met u mee!”

      Maar hij schudde zijn hoofd.

      “Het is Volis voor jou,” antwoordde hij. “Je blijft hier, beschermd door de mannen die ik achterlaat. Het slagveld is nu geen plek voor jou. Op een dag.”

      Aidan liep rood aan van teleurstelling.

      “Maar ik wil vechten, Vader!” protesteerde hij. “Ik hoef niet in een fort achter te blijven met de vrouwen en kinderen!”

      Zijn mannen grinnikten, maar zijn vader was serieus.

      “Mijn besluit staat vast,” antwoordde hij kortaf.

      Aidan СКАЧАТЬ