De Opkomst Van De Heldhaftige. Morgan Rice

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Waar was Theos vandaan gekomen? Waarom was hij naar Escalon gekomen? Waarom was hij niet eerder teruggekomen?

      Terwijl Kyra door de poorten van Argos liep en de draak benaderde, begon hij een geluid te maken, iets tussen gespin en gegrom in. Hij wachtte op haar en spreidde voorzichtig zijn grote vleugels. Hij deed zijn bek open alsof hij vuur wilde spuwen. Hij ontblootte zijn enorme tanden, elk net zo groot als zij, en zo scherp als een zwaard. Eventjes was ze bang. Zijn ogen brandden zo intens dat ze nauwelijks kon nadenken.

      Kyra hield een paar meter voor hem halt en bestudeerde hem vol bewondering. Theos was overweldigend. Hij was dertig meter hoog, zijn schubben dik, hard, primordiaal. De grond trilde terwijl hij ademhaalde. Zijn borst ratelde, en ze voelde zich geheel aan zijn genade overgeleverd.

      Ze stonden daar in de stilte en keken naar elkaar, en Kyra’s hart ging hevig tekeer. De spanning in de licht zorgde dat ze nauwelijks kon ademhalen. Haar keel was droog.

      Eindelijk schraapte ze de moed bijeen om te spreken.

      “Wie ben je?” vroeg ze. Haar stem was nauwelijks meer dan gefluister. “Waarom ben je naar me toe gekomen? Wat wil je van me?”

      Theos bracht zijn hoofd omlaag, grommend, en zijn enorme snuit raakte bijna haar borst aan. Zijn grote, gloeiend gele ogen leken dwars door haar heen te staren. Ze waren elk bijna net zo groot als zij zelf, en ze voelde zich verloren in een andere wereld, een andere tijd.

      Kyra wachtte op zijn antwoord. Ze wachtte tot haar geest zich zou vullen met zijn gedachten, zoals al eerder was gebeurd.

      Ze wachtte en wachtte, maar haar geest bleef leeg. Ineens bracht hij zijn rug naar beneden, alsof hij haar vroeg om hem te berijden. Haar hart begon sneller te slaan terwijl ze zich voorstelde hoe ze op zijn rug door de lucht vloog.

      Kyra liep langzaam naar zijn zij toe, reikte omhoog en greep de harde, ruwe schubben bij zijn nek vast.

      Maar zodra ze hem aanraakte begon hij ineens weg te kronkelen, en ze verloor haar grip en struikelde. Hij klapperde met zijn vleugels en in één snelle beweging steeg hij op, zo abrupt dat zijn schubben als schuurpapier langs haar handpalmen schraapten.

      Kyra stond daar, verbijsterd – maar bovenal met een gebroken hart. Ze keek hulpeloos toe terwijl het enorme wezen opsteeg en krijsend de lucht in vloog. Net zo snel als hij was verschenen, verdween Theos in de wolken. En toen was er stilte.

      Kyra stond daar. Ze voelde zich hol, meer alleen dan ooit. En terwijl zijn laatste schreeuw vervaagde, wist ze dat Theos deze keer voorgoed weg was.

      HOOFDSTUK TWEE

      Alec rende door de zwarte nacht door het bos, met Marco aan zijn zijde. Hij struikelde over boomwortels die verzonken lagen in de sneeuw, en vroeg zich af of hij er ooit levend uit zou komen. Zijn hart ging hevig tekeer terwijl hij rende voor zijn leven, snakkend naar adem. Hij wilde stoppen maar hij moest Marco zien bij te houden. Hij wierp voor de zoveelste keer een blik over zijn schouder en zag, naarmate ze dieper het bos in gingen, de gloed van De Vlammen steeds zwakker worden. Ze passeerden een dik bebost gedeelte, en al spoedig was de gloed helemaal verdwenen. Ze waren vrijwel geheel verzwolgen door de duisternis.

      Alec draaide zich om en baande zich een weg tussen de bomen door. Zijn schouders sloegen tegen de boomstammen aan en de takken bekrasten zijn armen. Hij tuurde in de duisternis en kon nauwelijks de weg onderscheiden. Hij probeerde niet te luisteren naar alle exotische geluiden om zich heen. Hij was gewaarschuwd voor deze bossen, waar geen enkele vluchteling het overleefde, en zijn onheilspellende voorgevoel werd steeds sterker naarmate ze dieper het bos ingingen. Hij voelde gevaar hier. Er lagen overal gemene wezens op de loer, en het bos leek met elke stap dichter te worden. Hij begon zich af te vragen of hij misschien beter af was geweest als hij bij De Vlammen was gebleven.

      “Deze kant op!”

      Marco greep zijn schouder en trok hem mee naar rechts, tussen twee enorme bomen door. Ze moesten bukken om de knoestige takken te ontwijken. Alec volgde hem, glibberend door de sneeuw, en ineens stond hij op een open plek die werd verlicht door het maandlicht.

      Ze stopten en bogen voorover, hun handen op hun heupen, snakkend naar adem. Ze wisselden een blik uit, en Alec keek over zijn schouder naar het bos. Hij voelde de koude lucht in zijn longen en zijn pijnlijke ribben.

      “Waarom volgen ze ons niet?” vroeg Alec.

      Marco haalde zijn schouders op.

      “Misschien weten ze dat dit bos het werk voor ze zal doen.”

      Alec luisterde of hij Pandesiaanse soldaten hoorde, in de verwachting dat ze achtervolgd werden – maar hij hoorde ze niet. Hij hoorde wel een ander geluid – als een laag, kwaad gegrom.

      “Hoor je dat?” vroeg Alec. De haren in zijn nek gingen recht overeind staan.

      Marco schudde zijn hoofd.

      Alec stond daar, en vroeg zich af of zijn gehoor hem voor de gek hield. Toen hoorde hij het weer. Het was een afstandelijk geluid, een vaag gegrom, dreigend, zoals hij nog nooit had gehoord. Terwijl hij luisterde, werd het steeds luider, alsof het dichterbij kwam.

      Marco keek hem gealarmeerd aan.

      “Dat is waarom ze ons niet zijn gevolgd,” zei Marco.

      Alec begreep hem niet.

      “Wat bedoel je?” vroeg hij.

      “Wilvox,” antwoordde hij. Zijn ogen waren nu gevuld met angst. “Ze hebben ze losgelaten.”

      Het woord Wilvox joeg Alec angst aan; hij had er toen hij klein over gehoord, en hij wist dat ze in het Doornwoud zouden leven, maar hij was er altijd vanuit gegaan dat het een legende was. Men zei dat het de dodelijkste wezens van de nacht waren – een ware nachtmerrie.

      Het gegrom werd intenser, en het leek erop dat er meerdere Wilvox waren.

      “RENNEN!” riep Marco.

      Ze draaiden zich om en stormden terug het bos in. De adrenaline stroomde door zijn aderen terwijl hij rende. Alec kon zijn eigen hartslag in zijn oren horen, en het overstemde het geluid van het ijs en de sneeuw onder zijn laarzen. Hij hoorde de wezens dichterbij komen, en hij wist dat ze werden opgejaagd door beesten die ze niet konden ontlopen.

      Alec struikelde over een boomwortel en klapte tegen een boom aan; hij schreeuwde het uit van de pijn, maar krabbelde overeind en rende door. Hij liet zijn blik over de bossen glijden op zoek naar een uitweg, beseffend dat ze niet veel tijd hadden – maar er was niets.

      Het gegrom werd luider. Terwijl Alec rende, wierp hij weer een blik over zijn schouder – en hij wenste onmiddellijk dat hij het niet gedaan had. Daar kwamen vier van de meest wilde wezens die hij ooit had gezien op hen af. De Wilvox leken op wolven, maar waren twee keer zo groot. Er staken scherpe hoorns uit de achterkant van hun kop, met één groot, rood oog ertussen. Hun poten waren net zo groot als die van een beer, met lange, puntige klauwen, en hun vacht was glad en zo zwart als de nacht.

      Nu hij ze van dichtbij zag, wist Alec dat zijn dagen geteld waren.

      Met een laatste krachtsinspanning barstte Alec naar voren. Ondanks de ijzige kou stond het zweet in zijn handpalmen. De Wilvox lagen nauwelijks zes meter achter hen, en hij kon aan de wanhopige blik in hun ogen zien, aan het kwijl dat aan hun mondhoeken hing, dat ze hem in stukken zouden scheuren. Hij zag geen uitweg. Hij keek naar Marco, hopend dat hij een plan had – maar Marco had dezelfde wanhopige blik in zijn ogen. Hij wist duidelijk ook niet wat hij moest doen.

СКАЧАТЬ