De Opkomst Van De Heldhaftige. Morgan Rice

Чтение книги онлайн.

      Alec voelde hoe hij ergens op viel, een doffe pijn in zijn rug, en hij verwachtte hoektanden in zijn vlees te voelen. Maar tot zijn verassing realiseerde hij zich dat het het gespierde lichaam van één van de Wilvox was dat onder hem kronkelde. Hij was zo snel gevallen dat de Wilvox geen tijd hadden gehad om te reageren, en hij was plat op zijn rug gevallen. De Wilvox had zijn val gebroken.

      Er klonk een doffe bons naast hem, en Alec zag Marco op één van de andere Wilvox landen. Ook die ging tegen de grond. Dat liet alleen twee andere Wilvox over om het tegen op te nemen. Eén van hen sprong op Alec af en bracht zijn kaken naar Alecs onbedekte maag.

      Alec, die nog steeds op zijn rug lag met de Wilvox onder hem, liet zijn instinct de overhand nemen. Terwijl het beest hem besprong, trok hij zijn benen op naar zijn hoofd. Het beest belandde boven op hem, en op dat moment gaf Alec met beide voeten een duw, en het beest vloog naar achteren.

      Het kwam enkele meters verder in de sneeuw terecht, en dat gaf Alec wat tijd – en een tweede kans.

      Op hetzelfde moment voelde Alec het beest onder hem vandaan krabbelen. Het bereidde zich voor om hem te bespringen, en Alec aarzelde geen seconde. Hij draaide snel om zijn as, sloeg zijn ene arm strak om de keel van het beest heen, en trok hem zo dicht tegen zich aan dat hij niet kon bijten. Hij kneep zo hard als hij kon. Het beest ging hevig tekeer in zijn houtgreep en probeerde wanhopig naar hem te bijten. Het kostte Alec al zijn kracht om het in bedwang te houden. Op de één of andere manier lukte het hem. Hij kneep harder en harder. Het beest trok weg en rolde door de sneeuw, en Alec hield zich vast en rolde mee.

      Vanuit zijn ooghoek zag Alec een ander beest op zijn rug af springen, en hij kon de tanden van het beest al in zijn rug zien zinken. Hij had geen tijd om te reageren, dus hij deed wat contra-intuïtief was: zonder de andere Wilvox los te laten rolde hij op zijn rug, en hield het beest met zijn rug naar hem toe boven zich. De poten van de Wilvox spartelden in de lucht. Het andere beest was al in de lucht – en in plaats van dat hij zijn doelwit in Alec vond, zonken zijn tanden in de buik van het beest. Alec hield de Wilvox stevig vast terwijl het krijste en spartelde, en gebruikte het als een schild. Toen voelde hij het beest slap worden in zijn armen, en het hete bloed stroomde over hem heen.