Samuray Hikâyeleri. Asataro Miyamori

Чтение книги онлайн.

      Berke Kılıç, Adana’da doğdu; ilköğretim ve lise eğitimini orada tamamladı. 2015 yılında İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Sosyoloji Bölümü’nden mezun oldu. Hemen ardından bir yayınevinde editör olarak çalışmaya başladı. 2016 yılından beri kariyerine serbest redaktör ve çevirmen olarak devam ediyor. Onlarca İngilizce romanın Türkçeye kazandırılmasında emeği geçti.

      Önsöz

      Eski Japonya’nın şövalyeleri olan samuraylara ait bu hikâyeler büyük ölçüde gerçeklere dayanır. Akşamları geniş kitleleri aşk ve tarih hikâyeleriyle, özellikle de samurayların asil davranışlarıyla eğlendiren kōdanshi isimli hikâye anlatıcılar tarafından aktarılan geleneksel anlatılardan uyarlanmışlardır. Ayrıca bu türdeki hikâyelere adanmış pek çok Japonca kitap ve dergi vardır ve bunlar okullarda, bilhassa gençler tarafından merakla okunurlar.

      Samuray sınıfının feodalizmle sonsuz bir birlikteliği olduğu doğrudur ancak neyse ki ya da maalesef Japonlar bir anlamda tamamen samuray sayılır. Geçen yarım yüzyılda Avrupa medeniyeti Japon toplumunda iyisiyle kötüsüyle köklü değişiklikler yaptı. Japonlar politik ve sosyal kurumlarda, görgüde ve geleneklerde, sanatta ve edebiyatta pek çok karakteristik özelliğini kaybetti ama yine de karakterlerinin temelinde, deyim yerindeyse bilinçaltlarında samurayların düşüncelerinin, güdülerinin ve ahlak kurallarının kısmen aynı kaldığı rahatlıkla söylenebilir. Bugünün Japonları entelektüel olarak hemen hemen evrensel olsalar da duygusal olarak hâlâ samuray sayılırlar.

      Aynı adlı hikâyenin kahramanı Dürüst Kyūsuké samuray değildi ancak onların ilkelerini benimsemişti. Bunun, bu kitabın içindeki hikâyenin sonunu gerekçelendirdiğini söyleyebiliriz.

      Yazar, bu hikâyelerin seçiminde kendisine nazikçe yardım eden meşhur kōdanshi Bay Joyen Momokawa’ya ve hikâyelerinden biri olan Katsuno’nun İntikamı’nı çevirmeye izin veren Kōdan Kurabu’nun editörüne içten teşekkürlerini sunar.

      Ungo-Zenji

      Kar hızlı hızlı yağıyordu.

      Dünya çoktan, göz alabildiğine yayılan, gümüşi bir örtüyle kaplanmıştı. Tepe ve vadi, ağaç ve tarla saf beyaz giyinmiş halde birbirine benziyordu.

      Keskin soğuğa aldırış etmeyen ancak güzelliğinden hoşlanan Daté Masamuné manzaranın tadını çıkarmak için dışarı çıkmaya kararlıydı. Bu yüzden yanında birkaç refakatçiyle birlikte, Osaki’deki küçük tımarının geniş manzarasının görülebildiği, kale sınırları içindeki alçak tepeye kameriye kurdurmaya koyuldu.

      Hayatının ilerleyen dönemlerinde Masamuné, eyaletin sunduğu muhabere hizmeti sayesinde tanındı ve nihayetinde ilk Şogun İyeyasu’nun altında Japonya’nın en büyük daimyosu1 oldu ancak bu kez tek varlığı Osaki’ydi ve geliri yılda 100.000 koku2 pirinci geçmiyordu.

      “Ne büyüleyici bir görüntü! Karlı manzarayla ne kıyaslanabilir ki?” diye haykırdı mest olmuş halde kameriyenin balkonundan önündeki manzaranın saf güzelliğine zevkle bakarken. “Karın bereketli bir yılın geleceğini bildirdiğini söylerler. Hasat bol olduğunda insanların neşesi ve ülkenin hükmünde huzur ve refah da bol olur!”

      Lort hazretleri böyle kendi kendine konuşurken takunya taşıyıcısı Heishiro – memleketinde Makabé Heishore olarak bilinirdi, Hitachi’de ise Makabé, üçüncü sınıf için soyadı bilinmeyen bir lükstü – öylece bekledi. Efendisinin ayakkabılarını düzelttiğinden o tekrar çıkana dek yapacağı bir şey yoktu. Fakat Heishiro o sırada kar tanelerinin kıymetli yükünün üzerine düştüğünü ve kalın bir tabaka oluşturduğunu gözlemledi. Onları kıyafetinin koluyla hızla sildi ancak daha fazla tanenin düşmesiyle geta (takunyalar) yeniden buzlu taneciklerle kaplandı.

      “Böyle olmayacak,” dedi kendi kendine. “Lort hazretleri en soğuk havada bile tabi (çorap) giymeye tenezzül etmez, onu feminenlik işareti olarak görür; çıplak ayaklarıyla bu nemli getaya basarsa mutlaka hasta olur. Bunları sıcak ve kuru tutmak zorundayım.”

      Bunun üzerine saf yüreğinde nezaket olan iyi adam ağır tahta takunyaları aldı ve kıyafetinin ortasına tenine temas edecek şekilde yerleştirerek sabırlı bekleyişine devam etti.

      “Lort hazretleri geliyor!”

      Heishiro getaları girişteki geniş taş basamağa koymuştu ki çift kanatlı kapı kayarak açıldı ve genç, heybetli Masamuné içeri girdi.

      Ayaklarına getaları geçirdi. Bu nasıl olmuştu? Dokununca sıcak gelmişti! Dondurucu havada bu nasıl mümkün olabilirdi? Tek bir açıklaması olabilirdi. O tembel eşek takunya taşıyıcısı onların, aziz efendisinin muhterem ayakkabılarının üzerine oturmuş olmalıydı! Ne kabul edilemez bir küstahlıktı bu!

      Varsaydığı hakaretin ateşiyle suçluyu ensesinden yakaladı ve onu şiddetle sarsarken dişlerini sıkarak “Seni hain! Getalarımı nasıl üstüne oturarak kirletirsin! Arkamdan ağır hakaret ettin! Adi, al şunu…” dedi.

      Tekmelediği takunyalardan birini alarak zavallı uşağının iki gözünün arasına kuvvetle fırlattı ve Heishiro’nun donakalıp sendelemesine ve kanının yere akmasına neden oldu. Ardından eşi olan getayı da perişan kurbanına attı, başka bir çift getanın getirilmesini bekleyemeyecek kadar öfkeli olduğundan çıplak ayakla ve gururla kaleye geri yürüdü.

      Hiç kimse Heishiro’yla ilgilenmek için kalmadı. Hiç kimse ona ne olduğunu umursamadı. Bir süre boyunca düştüğü gibi kaldı ancak soğuk hava bilincini geri kazanmasını sağladı ve yavaşça ve dikkatle ayağa kalktı.

      Kendisine atılan getayı aldı ve gözyaşları yüzündeki kanlarla karışırken bir süreliğine elindekine kederle dikti gözlerini. Ardından efendisinin adaletsizliği onu ele geçirdi, aciz bir öfkeyle dişlerini gıcırdattı.

      “Ne mağrur bir hayvansın sen, Masamuné,” diye mırıldandı. “Bunun bedelini ödeyeceksin! Aramızdaki efendi ve köle bağı sonsuza kadar koptu. Naçiz hizmetlilerinin en sadığıydım ben ama şimdi bu zalim muamelenin intikamını alana kadar durmayacağım!”

      Heishiro sonra getayı yeniden fakat bu kez öncekinden farklı bir niyetle göğsüne koydu ve kaleden en uzaktaki tepeden, acı içinde topallayarak indi.

      O vakitten beri adamın tek bir düşüncesi vardı, nezaketini suiistimal eden küstah soyludan intikamını almak.

      Ne var ki fakir olmasına rağmen Masamuné daimyoyken Heishiro yalnızca bir köleydi. Masamuné her daim, uyurken bile iyi korunduğundan suikast düzenlemek imkânsızdı; ayrıca bedenen bir hayli güçlü sayılırdı. Heishiro başka, daha gizli yollar bulmalıydı. Uzun bir süre derin derin düşündü. Mevkisine dilediği gibi etki edebilecek, daimyodan yüksekte sadece iki üst kademe insan vardı; İmparator ve Şogun. Fakat Heishiro’nun durumundaki bir adam, bu iki meşhur kişiyi Masamuné’yi öldürmeye ve ona karşı tesir etmek için kendisini dinlemeye nasıl ikna edebilirdi? Düşüncesi dahi abesti! Savaş döneminde oldukları ve yiğitlik dolu bir eylemin başarısıyla hızla mevki kazanılabildiği doğruydu; elinde bir mızrak, altında iyi bir atla hemen hemen her üst kademeye ulaşılabilirdi. Ancak Heishiro asker değildi ve СКАЧАТЬ