Вольны птах. Раман. Мікола Адам
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Вольны птах. Раман - Мікола Адам страница 14
Название: Вольны птах. Раман
Автор: Мікола Адам
Издательство: Издательские решения
isbn: 9785006276949
isbn:
І я пачаў чытаць ёй верш, толькі што запісаны ў бальнічны журнал:
Вечар,
Не забудзь пра плечы,
Што я параўнаў з шаўковай гладдзю белізны.
Плечы,
Масянжовы вечар,
Маёй мілай пані добрай ласкай атулі.
Ветрам,
Стомленым паэтам,
Зазірне ў вокны па табе мой неспакой.
Стомленым паэтам
Ветла
Вецер узгадае ў вокнах голас мой.
Шпажнаю
Хадой адважнай
Дождж прадэкламуе вершамі радкі.
Быццам
Бы апалым лісцем
Яны дакрануцца да тваёй шчакі.
Проста
Зразумеў я штосьці
У квадраце тыдняў, у акружнасці начы…
Восень.
У гадзінаў восем
Раніцы халоднай ты мяне прысні.
Пасля непрацяглай паўзы Насця прамовіла:
– Прыгожа. Праўда, плячэй маіх ты не бачыў яшчэ, хоць параўнанне слушнае.
– Я верш гэты напісаў перад самым тваім званком, – паспяшаўся пахваліцца.
– Малайчына, – адгукнулася Насця. – Калі пабачыш сапраўды мае плечы, напішаш штосьці больш праўдзівае.
– Табе не спадабалася? – ніякавеў я.
– Не, што ты, спадабалася, канешне, – запэўніла дзяўчына мяне ў адваротным, – і я абавязкова цябе прысню ў гадзінаў восем раніцы халоднай. Абяцаю. – Памаўчала і дадала: – Дзякую табе. Стала лягчэй.
Я не паспеў у яе запытаць больш нічога, бо ў слухаўцы загучалі кароткія гудкі.
Што гэта было? Трызненне наяве? Сон у сне?
Раніцай з кішэні кашулі я дастаў аркуш з бальнічнага журналу, на якім быў запісаны верш.
З самага ранку і на цэлы дзень зацерусіў дождж. Нават праз вокны адчувалася яго ныццё, падобнае на ныццё хворага зуба. Зрэшты, зуб – гэта ж костка, а костка балець не можа, тым больш ныць. Незадаволены чымсьці нервовы чарвяк, які сядзіць унутры зуба. Менавіта яго ныццё, якое нярэдка пераходзіць у невыноснае галашэнне, нібы яго рэжуць, і стварае пачуццё безвыходнасці ды жалю да самога сябе. Дождж за акном таксама нагадваў гэтага чарвяка, свідраваў душу, залазіў пад корку чэрапа і высмоктваў мозг з тупой прагнасцю зомбі. У маім выпадку яму і высілкаў асаблівых не патрабавалася. Дзірка ў галаве бесперашкодна дазваляла ўваходзіць усім, каму заўгодна, у сваё лона. Непрыгожы, нудны вулічны пейзаж, размыты дажджом, як сапсаваны фотаздымак, нагнятаў негатыў і ў памяшканнях 9-й бальніцы. Прыгнечанасць, безнадзейнасць, асуджанасць нябачным пылам асядалі на кожным твары пацыентаў і правальваліся ў іх насы, вочы, вушы ды рты страчаным часам, часам, у якога не было ні будучыні, ні мінулага. Настрой узнікаў такі, што хоць кладзіся і памірай, усё адно нічога добрага нікога не чакала наперадзе. Раз-пораз я вымаў з кішэні верш, напісаны ўначы на аркушы з бальнічнага журналу, СКАЧАТЬ