Sylvie ve Bruno. Льюис Кэрролл

Чтение книги онлайн.

      2.BÖLÜM

      Bilinmeyen Arkadaş

      Kahvaltı salonuna girdiğimiz sırada, Profesör “(…) O, kahvaltısını erkenden yapmış. Bu yüzden kendisini beklememenizi rica etti, Leydim. Bu taraftan Leydim.” diyerek biriyle konuşuyordu. Sonrasında (gördüğüm kadarıyla) aşırı bir kibarlıkla, kompartımanımın kapısını açıp genç ve güzel bir bayana yol gösterdi. “Genç ve güzel bir bayan!” diye acıyla mırıldandım kendi kendime. “Ve bu, tabii ki, 1.Bölüm’ün açılış sahnesi. O, kahraman. Ben ise onun kaderinin gelişimi sırasında sadece ihtiyaç duyulduğunda ortaya çıkan figüranlardan biriyim ve son kez kilisenin dışında Mutlu Çift’i karşılamak için beklerken görüneceğim!”

      Duyduğum ikinci cümlesi “Evet Leydim, Fayfield’da değiştireceğiz.” oldu (Ah şu aşırı dalkavuk Muhafız!). “Bir sonraki istasyon.” Ardından kapı kapandı ve Leydi yerine oturdu. Tren tekrar hızla yolumuzda ilerlediğimizi ortaya koyarcasına (tren, kan dolaşımını hissedebileceğiniz dev bir canavarmış hissini veriyordu insana) tekdüze vuruşlarına başladı. “Ne kadar da mükemmel şekilli bir burnu vardı Leydi’nin.” derken yakaladım kendimi. “Ela gözler ve dudaklar…” Ve bu noktada “Leydi”nin gerçekten nasıl olduğunu görmenin kurgulamaktan daha tatmin edici olacağı aklıma geldi.

      İhtiyatla etrafıma bakınırken bir anda umudum kırıldı. Yüzünü tamamıyla örten peçe, parlak gözlerin ışıltısından veya güzel, oval bir yüzün belirsiz hatları olabilecek çizgilerden fazlasını görmemi engelliyordu, tabii bu maalesef eşit derecede güzel olmayan bir yüz de olabilirdi. Kendi kendime “Bir telepati deneyi için daha iyi bir fırsat olamazdı.” diyerek yeniden gözlerimi kapattım. “Onun yüzünü düşüneceğim ve ardından portreyi orijinaliyle karşılaştıracağım.”

      Başlangıçta çabalarım sonuç vermedi ancak şimdi Aeneas’ı kıskançlıktan yemyeşil yapacağına emin olduğum şekilde “çevik zihnimi ikiye böldüm”; ancak belli belirsiz görebildiğim oval her zamanki kışkırtıcılığıyla boş kalmaya devam etti; yalnızca bir elips, burun ve ağız görevini yerine getirmek maksadıyla yapılmış odak noktalarından bile yoksun bir matematik şeması… Yine de ağır ağır, düşüncelerimi mutlak bir kesinlikle büsbütün toplayarak muallakta kalmış olan “Güzel mi?” ve “Sade mi?” sorularını mükemmel bir dengeye ulaştırabilmek için zihnimde peçeyi kaldırıp bu esrarengiz yüze bir anlığına bakabileceğim düşüncesine kapıldım.

      Başarı kesik kesik olmasına rağmen yine de bir sonuç vardı: Arada sırada peçe ani bir ışık parlamasıyla yok oluyor gibiydi fakat yüzünü tamamen tanımlayamadan her şey yine karanlığa gömülüyordu. Ona her baktığımda yüzü biraz daha çocuksu ve masum görünüyordu. En sonunda peçeyi zihnimde tamamen yok ettiğimde ortaya şüphe götürmez şekilde küçük Sylvie’nin tatlı yüzü çıkmıştı.

      “Öyleyse her iki durumda da Sylvie’yi düşünüyorum.” dedim kendi kendime. “Ve gerçek olan bu, eğer değilse ben gerçekten Sylvie ile birlikteydim ve bu da bir rüya! Merak ediyorum acaba Hayat’ın kendisi de bir rüya olabilir mi?”

      Zaman geçirmek için cebimden, beklenmedik bir tren yolculuğu yapmama yol açarak beni Londra’daki evimden, kuzey kıyısındaki tuhaf bir balıkçı kasabasına gitmeye sürükleyen mektubu çıkardım ve tekrar okumaya başladım: