Қасос ва муҳаббат. Хабиб Темиров

Чтение книги онлайн.

      – Келгуси якшанбада.

      – Мен Шакарсойнинг қатиғини жуда яхши кўраман. Малол келмаса, алоҳида бир идишга солиб, уйга киритиб берасизларми?

      – Уйингиз қаёқда? – деб сўради Салима хола гапга аралашиб.

      – Мана шу бозорнинг орқасида. Йўлғунзор кўча, 5-уй, исмим Миртожи. Демак, келгуси якшанба кутаман-а?

      – Яхши. Олиб келамиз, – деди Салима хола.

      Якшанба куни Салима хола бозор билан ўралашиб, ҳалиги йигитникига киролмади.

      – Сен борақол, холанг ўргилсин, – деди Тўтиёга.

      – Вой, мен қандай бораман, бегона жой, бегона уй.

      – Еб қўймайди, куппа-кундуз куни-я. Майли, дугонанг билан бор…

      Икки дугона Йўлғунзор кўчасидаги бешинчи уйни дарров топишди. Дарвозани қорачадан келган бир кампир очди. Кичкина ҳовли. Саҳнада гулу райҳон экилган. Тўрдаги кичик хона деразаси очиқ. Беўхшовроқ овоз рубоб чертиб, хиргойи қилмоқда:

      – Ҳа, Миртожи буюрганмиди, ҳозир, – деди кампир ва овоз келаётган деразага қараб қичқирди.

      – Ҳой, Миртожи болам! Қатиғингни олиб келишибди. Олақол!

      Миртожи чиқди. Чиройли қизил кўйлакда. Енглари шимарилган. Тунов куни Тўтиё эътибор қилмаган экан, ўзига ярашиқли мўйлов қўйибди.

      – Э-э, тоғ гўзаллари қадам ранжида этибдилар-ку! Илтимосимни ерда қолдирмаганингиз учун минг раҳмат, – деди у Тўтиёга ҳайрат ва қизиқиш билан разм солар экан.

      Икки дугона қатиқнинг пулини олиб, тезгина ортга бурилишди.

      – Келаси якшанбада яна олиб келинг, агар… қийин бўлмаса, – деди Миртожи.

      – Майли, – деди Тўтиё беихтиёр ортига ўгирилиб. Миртожи унинг изидан кўз узмай тикилиб турарди.

      Янаги якшанба Тўтиёнинг бир ўзи келди. Биринчи келишида ҳовлининг эгаси кампир эканини, Миртожи бу ерда ижарада туришини билиб олган. Кампир борку, хавотирланмаса ҳам бўлади, деб ўйлаганди. Аксига олиб, бу сафар дарвозани Миртожининг ўзи очди. Хурсанд бўлди, қатиқни олиб, “бир минутга киринг, тунов кунги идишингизни олиб чиқаман”, деб қўярда-қўймай ҳовлига етаклади. Тўтиё райҳон ҳидига тўла ҳовлида қимтиниб турди. Миртожи ижарахонаси томон юрар экан, йўл-йўлакай тунов кунги ашулани хиргойи қилиб борди: “Истасанг шу фалакдан, ойни олиб бераман…”

      Дафъатан Тўтиё “бу қўшиқни илгари қачон, қаерда эшитган эканман”, деб ўйлади. Ҳа, эсига тушди. Заркентда, кончилар маданият саройида.

      Миртожи чиқди. Идишни берар экан, “Раҳмат сизга гўзал қиз”, деб Тўтиёнинг елкасига билинар-билинмас қоқиб қўйди. Тўтиёнинг бадани жимирлаб, боши айланиб кетди.

      – Нечанчида ўқийсиз, париваш? – деб сўради Мир_ тожи. Тўтиё йигитнинг бу оҳангдаги саволидан унинг ширинсўзлими, ҳазилкашми, англолмади. Нуқул “гўзал, малак, париваш” деб гапиради.

      – Ўнинчини битиряпман.

СКАЧАТЬ