Bağımsızlık Dönemi Özbek Edebiyatı. Анонимный автор

Чтение книги онлайн.

      Kül kedisi mavi gökyüzü ile yalnız kaldı

      baktı gökyüzüne tam bir ciddiyetle

      eğer o bin yıl önce doğsaydı var ya

      ihtimal

      umman altında boğularak ölürdü

      eğer o milyon yıl evvel doğsaydı

      dinazorlar bağırtısından

      korkardı

      baya

      saksavul çiçekleriyle hayalini süsleyen mahluk

      yıldızlara bakarak gümüş patikayı aşağıya indirdi

      uçtu bulutlar üstünde ışıklar üstünde Ay’ın kara lekeleri üstünde

      rüzgarın seslerini kalbinin derinliklerine oturtarak

      gökyüzü penceresinde yabanilik kadar yabancılığı gördü ürktü girmedi

      ışıklar da şafaklar da soğuklar da ona karşı yönelmekteydi

      kocaman bir taşa başını vurdu parlak parlak alanları gördü

      orada otlar çiçekler şebnem dilinde şakımakta idiler

      bir yaprak başka bir yaprağa dermiş ki

      bende daha henüz yaralmamış mahlukların listesi var

      oku

      ikinci yaprak kendisinde mavi renkli kirpiyi yansıtıyordu

      nehir tohumunu buzdağı ve dere tohumunu

      iyisini iyiye

      kötüsünü kötüye

      ayırmkta idiler

      ses reng ile yer değiştiriyordu

      yılan derviş hırkasını giyinip bir denemek istiyordu

      cama benzer eşyalardan yapılan uçak gürüldeyerek uçuyordu

      bakır çaydanlık fokurdayarak kaynarken karnı şişmiş canlı gibi yere

      yıkıldı

      o öyle düşündü ki yuvasına girdiğinde dışarıda kalan Sessizlik

      hilelerini rüyasında görüyordur belki

      şükür Yer sesi duydu

      Ana kül kedisinin miyavlaması gibi sesi

      Hayot, sen sharobsan, maysan bir suzim,

      Yigirma to‘rt yilki to‘ymadim, ayo.

      Yurar may ichinda g‘ussalar yuzib,

      Soqiyo, aysh qayon, uqubat qayon?

      Goho to‘yib ketar sevgimdan ayol,

      Ko‘z yoshlar to‘ydirar – ichgum bir o‘zim.

      Men sendan, baribir, to‘ymasman, hayot,

      Ko‘zing och, ko‘zim och. Ochko‘zim – ko‘zim

      Taxir bir sharobsan, o shirin hayot,

      Sabrim kosasiga seni quyarman,

      Icharman ko‘z yoshni ichganim kabi,

      Toting unutmagay yodim umrbod,

      Seni quyar jomim, nimkosam – sabr.

      Men unga ayolning ismin o‘yarman.

      Hayat, sen şarapsın, meysin bir yudum,

      Yirmi dört senedir doyamadım, oy…

      Mey içinde yüzer durur üzüntü,

      Saki, işret nere, ukubet nere?

      Bazen bıkmış olur sevgimden aşkım,

      Göz yaşım bezdirir, içerim yalnız.

      Ben senden usanmam, sıkılmam, yaşam

      Gözünü aç, gözümü aç, Açgözlüm, gözüm.

      Ekşi bir şarapsın, ey tatlı hayat,

      Sabrım kasesine seni dökerim,

      İçerim gözyaşımı içtiğim gibi,

      Unutmaz hafızam tadını asla,

      Seni saklar kasem, kadehim sabır.

      Süslerim ben onu kadın ismiyle.

      Makon yo‘q,

      Zamon bor.

      Bordir zamonda

      Ijaraga turgan moddiyun avlod.

      Zamonga boqmagan avlod o‘zidan

      Xudo tortib olgan makonni

      Qaytarib berishni so‘rar dahodan.

      Biroq daho tangri emasdir,

      Uning qo‘lida

      Faqat g‘oya bor.

      Tirikchilik qilib bo‘lmas g‘oyada

      U makon emas,

      Zamon ham emasdir boqqaning bilan.

      Mekân yok, Zaman var.

      Vardır zaman içinde

      Kirada oturan özdekçi evlat.

      Zamana bakmayan evlat elinden

      Tanrı geri almış mekânı

      Tekrar vermesini ister dehadan.

      Ama deha Tanrı değildir,

      Onun elinde

      Ancak erek vardır.

      Yaşam sürdürülmez yalnız erekle.

      O mekân değil,

      Zaman da değildir, bakma boşuna…

      Payhon qilar odamni ekin,

      Tashbih nadur, dalalarning o‘zi biy.

      Cho‘llar uni quvlab boradi,

      Yo rabbiy.

      Odam ketib borar,

      Xudolarga yetmaydi

      dodi.

      “Qizil kitob”ga uni

      Yozmoqqa СКАЧАТЬ