Пастэга. Яўген Аснарэўскі

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ дабрадзейка? – Аля робіць строгі твар, якi, зрэшты, слаба хавае яе жаданне заліцца смехам. – Я магу ёю быць.

      – Гарнітурчык з латэкса, чорная падводка, валасы, сабраныя ў пучок, – раю я.

      – Не зусім! – паведамляе Аля і ўдакладняе. – Чырвоная мантыя з сабалём, карона, туфлі абсыпаныя жэмчугам і лалавае калье.

      – Так выглядае панна краіны, а не панна асобна ўзятага мужыка, – даношу я сваё меркаванне.

      – Панна краіны ўжо сапраўды пануе над усімі мужыкамі падуладнай тэрыторыі, – кажа Аля, і шырока ўсміхаецца. – Імператрыца бярэ на ноч любога таварыша, які ёй спадабаўся, ад карнета, да паэта. Чаму такі выбітны мысляр не разумее гэтых элементарных рэчаў?

      Мы зноў смяемся разам.

      – Ну і раз ужо мы пачалі аб палітыцы, варта працягнуць гэтую тэму, – весела кажу я. – Толькі вось зараз я прынясу зялёны чаёк і печыва.

      Чай ужо на стале. Пара клубіцца над цёмным акіянам пасярод фаянсавых берагоў. Серабрыстая, узорыстая лыжачка прыемна бразгае ў светлым кубку. Печыва з шакаладнай глазурай на невялікiм сподачку, упрыгожаным сіняватым арнаментам. Аля бярэ яго сваімі прыгожымі пальчыкамі і акуратна кусае, падносячы вольную далоньку да падбародка і ловячы крошкі. Як жа гэта міла.

      – Кхм, пагаворым аб дэмакратыі, – уступаю я, хоць мне і шкада ўкліньвацца ў ідылічную карціну, створаную дзяўчынай і шакаладным печывам.

      – О так, – адклікаецца госця.

      – Не гавары з набітым ротам! – строга загадваю я.

      – Прабачце, сэр, – адказвае яна і глядзіць на мяне смяшлiвымi вачыма.

      – Якое тваё стаўленне да яе, да гэтай самай дэмакратыі? – запытваю я.

      – Строга негатыўнае, – Аля сур'ёзна глядзіць на маё раскладное крэсла.

      – Гэта чаму ты так думаеш?

      – Каб у нас была палеміка, – паказвае мая госця. – Ты ж сам казаў, што часам карысна заняць нават тую пазіцыю, на якой насамрэч не знаходзішся звычайна, і гэта проста дзеля трэніроўкі ў палеміцы.

      Я развёў рукамі ўсім сваім выглядам кажучы: «Нядрэнна! Вельмі нават! Мая школа!», а затым вымавіў.

      – Тады з вас аргументы, паненка, а не толькі факты.

      – Дэмакратыя зло, бо гэта дыктатура большасці, – трохі падумаўшы паінфармавала дзяўчына. – Дзесьці я такое чытала.

      – Нядрэнна, – ацаніў я. – Аднак па сутнасці гэта сафізм. Існуюць розныя дэфініцыі для паняцця дыктатуры. Калі гэта ўсяго толькі прамое кіраванне групы таварышаў, гэта значыць у нашым выпадку, групы, што завецца большасцю, то дэмакратыю можна назваць дыктатурай, аднак кіруючая група ў дыктатуры, калі ўлада наогул належыць групе асоб, а не аднаму дыктатару, павінна дэманстраваць нейкія відавочныя прыкметы манапалізацыі ўлады, а нярэдка дэманструе і рысы валюнтарызму, тады як большасць, у межах добра пабудаванай дэмакратычнай мадэлі, чуе меншасць і на палітычны суб'ект могуць уплываць іншыя палітычныя суб'екты. Фармальныя прыкметы дыктатуры, пры СКАЧАТЬ