Пастэга. Яўген Аснарэўскі

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ім у калідоры… школьным калідоры. Наперадзе нас чакала шмат усяго…

      – Першы сэксуальны досвед, – падказаў я.

      – Так! Калі хочаш ведаць, – кіўнула Аля, прыпадняўшы броўку. – Але ў выніку ён кінуў мяне дзеля сяброўкі!

      – Лепшай сяброўкі? – спытаў я дзелавым тонам.

      – Не, не лепшай, – адказала мая спадарожніца.

      – Ах, калі б яшчэ яна клікалася лепшай, то сюжэт набыў бы проста чароўную банальнасць. Такую, ведаеш, старасвецкую чапурыстасць благога густу. Вось-вось, глядзіце – пошласць, зацяганы, паварот сюжэту. Аля, складай лепш! Я дакладна ведаю, што гэта ў тваім дыяпазоне.

      – Ты не забывай, банальныя сюжэты дае перш за ўсё жыццё. Жыццё банальнае, смерць банальная. Няўжо такой сітуацыі не магло быць? Ды яны побач, такія вось сітуацыі. Ты несумненна ведаеш. Ты пісьменнік! Ну амаль нават пісьменнік рэаліст, а не косць з-пад лаўкi, – сказала Аля і весела засмяялася.

      – Добра, ну добра, – я замахаў рукамі і заўсміхаўся. – Працягвай, калі ласка.

      – Карацей кажучы, я адшыла яго. Так і сказала: «Валі! У нас нічога не будзе». Хаця, ведаеш, гэты хлопец навучыў мяне таму, што дрэнныя хлопцы гэта сапраўды дрэнна. А калі я змяніла мінулае, – тут голас дзяўчыны стаў устрывожаным, – то выходзіць, што я страціла гэты вопыт, і нават зараз не буду разумець, чаму я з такім разумным і добрым хлопцам, як ты.

      – Жаманніцы кажуць не хлопец, а «малады чалавек», – я агучыў свае назіранні з гранітнай сур'ёзнасцю.

      – Ну цябе ў лёх, – Аля зрабіла выгляд пакрыўджанай. – Здаецца я тут ліслівіла, ну, наконт дабрыні.

      – І розуму таксама, – падказаў я.

      – І розуму! – вельмі ўпэўнена пагадзілася яна.

      Але праз некалькі секунд мы ўжо смяяліся разам.

      – Што ж, мая мілая, – заявіў я, сунімаючы смех, – дзякуй за аповяд. А знойдуцца жэш дурныя чытачы, якія вырашаць, што гэтыя нашы ўзаемныя падколкі нейкія ненатуральныя, хоць гэта вельмі здаровая і вясёлая форма адносін, прынамсі для шматлікіх прадстаўнікоў інтэлектуальнай меншасці. Ну і для даведкі: ты не мяняеш сучаснасць, калі мяняеш мінулае з дапамогай Пастэга, ці дакладней, ты мяняеш свой псіхалагічны стан у сучаснасці, што адбываецца ў выніку закрыцця гештальта, як гэта назвалі б мозгаправы. Аднак тое, што адбылося ў мінулым – там і застаецца, і пасля змены мінулае не з'яўляецца, само па сабе, прамой прычыннай змены нейкіх падзей сучаснасці. Прасцей кажучы, ты не можаш забіць у мінулым кіроўцу, які аддавіў табе нагу, і гэтым самым вярнуць нагу назад. Мінулае – набор нязменных карцінак, сімулятар моманту, у які вяртае цябе Пастэга, а не звяно ланцуга, які парвецца пасля змены яго часткі – гэтую частку нельга змяніць, можна толькі змяніць згаслыя цені, ілюзіі мінулага…

      – Добра-добра, – перапыніла мяне мая спадарожніца. – У мяне цяпер мозг перагрэецца ад гэтых тлумачэнняў. – Я бясконца натхняюся тваімі філасофстваваннямі, але зараз крышачку стамілася…

      – Філасофію можна СКАЧАТЬ