Пастэга. Яўген Аснарэўскі

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ твайго дзіцяці скончыцца. Калі не адмахвацца ад статыстыкі, то можна даволі ўпэўнена заявіць, што наўрад яно скончыцца ва ўзросце ста двух гадоў, падчас найглыбокага сну. Вельмі верагодна, што смерць гэтая будзе звязана з пакутамі, ды і само жыццё дзіцяці, трэба думаць, будзе звязана з пакутамі. Можна быць нават мільярдэрам, мець поўную ўпэўненасць, што ты ўжо дакладна зможаш даць сваёй крывіначцы неабходны дабрабыт, але дзіця, раптоўна, можа захварэць на нешта такое, што не вылечаць нават шарлатаны лекары, за ўсе назапашаныя, праклятыя мільярды. Дзіця можа патрапіць пад машыну, застацца інвалідам, напрыклад. Ва ўсіх такіх выпадках адказнасць будут несці тыя, хто далi гэтае выдатнае жыццё – бацькi. А можа роды – своеасаблівая эстафета помсты? Бацькі выцягнулі ў гэты ідыёцкі свет цябе, а ты адыгрываешся на сваіх дзецях, падумваючы аб тым, што неабходзен той, хто транспартуе шклянку вадкасці да падгалоўя ложка, калі ногі ўжо не дазволяць дабрацца да кухні. Выстрэльваеш дзіця ў свет граху, быццам корак ад шампанскага. Матывацыя зразумелая, але корку ад гэтага не лягчэй. Так, вядома, дзіця чакаюць радасныя момант. Я сам быў практычна абсалютна шчаслівы ў раннім дзяцінстве. Толькі наступны боль наўрад цi загасне ад прыемных момантаў, ці, прынамсі, я цяпер не зусім у гэтым упэўнены.

      Мая спадарожніца даволі доўга маўчала, яе далікатная ўсмешка таксама, як быццам, была ціхай і лагоднай.

      – Ты маеш рацыю, маеш рацыю шмат у чым, – Аля глыбока ўздыхнула. – Але я проста хачу гэта выпрабаваць. Логіка бяссільная, мабыць.

      – Што ж, калі камусьці патрэбна мэта жыцця, то можна жыць хаця б дзеля таго, каб паглядзець, чым канкрэтна скончыцца гэты забег. Гэта значыць ясна, што чакае ў канцы, але некаторыя дэталі спаборніцтва невядомыя, а можа ж быць цікава даведацца, – я казаў так, быццам мяне прасілі не шумець у пакоі спячага дзіцяці.

      Пасля гэтых слоў мы ўстаём і вяртаемся назад. Цяпер дванаццаць прасветаў справа ад нас. Я адлічваю шэсць з боку лаўкі, на якой мы толькі што сядзелі. Нам патрэбен шосты прасвет…

      Мы ўстаём і вяртаемся назад. Цяпер дванаццаць прасветаў справа ад нас. Я адлічваю шэсць з боку лаўкі, на якой мы толькі што сядзелі. Нам патрэбен шосты прасвет…

      – Значыць, – ціха сказала дзяўчына, – нам трэба перабрацца праз гэты ручаёк.

      – Проста пераскочым, Аля! – пазначыў я нашу задачу.

      – Ты ўпэўнены? – адказала мне спадарожніца, скептычна паглядзеўшы на жвавыя патокі раўчука, якія бягуць у бок вялікай ракі, дзе мы нядаўна аглядалі зялёны астравок выдр.

      «Скачок на пусты беражок».

      – Там ёсць месца, дзе адлегласць зусім маленькая. У зусім крайнім выпадку, ты проста прамочыш ногі, захварэеш на прастатыт і памрэш.

      – Ты цвёрда ўпэўнены, што я магу захварэць на прастатыт? – удакладніла дзяўчына.

      – Верагоднасць прыкладна такая ж, як верагоднасць таго, што ты прамочыш ногі, – важным тонам адказаў я і паправіў уяўны вус.

СКАЧАТЬ