Танланган асарлар: 1-жилд. Ўткир Ҳошимов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ўтирган одамларнинг ҳайҳайлашига қарамай, тепасига “Манипуляционная” деб ёзилган эшикни шахт билан силтаб тортди. Қарши томондаги деразанинг бир тавақаси даранглаб очилиб кетди.

      – Муқаддам!

      Унинг ҳайқириғи бутун дўхтирхонани жаранглатиб юборди. Устига оқ чойшаб ёпилган столга тирсагини таяганича кафтини пешанасига босиб ўтирган Муқаддам ўрнидан турди-ю, оёқларидан мадор кетгандай яна ўтириб қолди. Унинг ранги қув ўчиб кетган, кўзларида даҳшат бор эди.

      Анвар кўксини тўлдирган нидони ялинчоқ ингроқ оҳангда айтди:

      – Муқаддам… Айтинг… Ростми?

      У Муқаддамнинг йўқ дейишини кутиб турар, шу бир оғиз сўз учун бутун борлиғини беришга тайёр эди.

      Ваҳимали сукунатга тўлиқ бир неча дақиқа ўтди.

      Муқаддам кафти билан юзини тўсиб йиғлаб юборди.

      – Рост…

      Анварнинг кўз ўнгида яна ҳамма нарса чирпирак бўлиб кетди. Оёқлари ўз-ўзидан бўшашиб, гандираклаб кетди-ю, эшикка суяниб қолди. Бу ердаги ҳамма оппоқ нарсалар бирданига қоп-қора тусга кирди-да, бошини солинтирганча тиашқарига қараб судралди.

      У бирданига ҳаммасини тушунди. Муқаддам нима учун ўзига бегона бўлиб қолганини ҳам, энди ҳеч қачон қайтиб келмайдиган, умрбод насиб этмайдиган азиз бир нарсасидан жудо бўлганини ҳам, ўзининг софдиллиги, очиқкўнгиллиги ўз бошига бало бўлиб ёғилганини ҳам – ҳамма-ҳаммасини тушунди. Фақат бир нарсани тушуна олмасди. Шунча йиллик қадрдон дўсти нима учун хиёнат қилди унга? Шунчалар аблаҳлик қилишга уни нима мажбур этди экан?! Дунё пайдо бўлганидан бери нима учун одамлар боши устида хиёнат деган қоп-қора шарпа кезиб юради? Одамлар бунчалик қабиҳликни қаёқдан ўрганишаркин?!

      У елкасига келиб тушган қақшатқич зарбадан мункиб кетгандай бошини қуйи солиб борар, қишлоқ оқшом тараддудидини кўрар, чойхона гавжум, мактабдан қий-чув солиб болалар чиқиб келишарди. Олисда – уфқ этагида қуёш ботиб борар, дарахтлар учида қонли шафақ ўйнарди.

* * *

      Шанба оқшомида Бўстон қишлоғи ажиб бир жозиба кашф этди. Бу оқшом ой ҳам эрта чиқди. Тўлиб, қип-қизариб, яшнаб-яшнаб чиқди. Ноғоранинг шодон така-туми илиқ куз ҳавосини титратди. ўужғон ўйнаган юлдузлар тўйхона устида пасайиб рақс тушди.

      Анвар Қонқус устидаги яккачўпда оёқларини осилтириб узоқ ўтирди. Анҳор жимжит, сув юзида юлдузлар қалқиб оқар эди.

      Ноғорачи йигит уста экан! Шундай берилиб, шундай терга ботиб чалдики, осмон пардасини йиртиб юборгудай бўлди. ўз касбини яхши билар экан! Боплаб чалар экан! У фақат бир нарсани билмади. Ноғора чўпи билан ноғорани эмас, худди ўзига ўхшаш бир йигитнинг қалбини савалаётганини билмай қолди.

      Шу куни ажойиб воқеа бўлди. Кимнингдир кўнглида баҳор гуллади. Кимдир кимгадир интизор бўлди. Кимнингдир қалбига қор ёғиб чиқди.

      Тўйга бутун қишлоқ йиғилди. Фақат анҳор ўз ўзанидан чиқолмади. Қонқус тун бўйи ғазаб билан, алам билан тўлғаниб оқди.

* * *

      Ҳаёт шунақа экан. Гоҳо кимнингдир мотами кимгадир байрам бўларкан!

      Алимардон СКАЧАТЬ