Танланган асарлар. Носир Фозилов

Чтение книги онлайн.

      Тўранинг эсига аввалги келганларидаги ваъдалари тушди. У мактабнинг кимё кабинетидан, синиқ, ишга яроқсиз шиша найчалар, колбаларни олиб келиб бермоқчи эди.

      – Будет, – деди Тўра ваъдасига вафо қилмаганидан уялиб.

      – Когда?

      – Завтра.

      – А, другай дзен? Прошен…

      – Дасвидания.

      – Жегнайсе!8

      Пан Дворжек Тўрани кузатиб чиқиб, эшикни зичлаб ёпди.

      Тўра қоронғида лампа шишани эҳтиётлаб ушлаб кўчанинг ўртасида келар экан, муюлишдан кимдир чиқиб, йўлга тушди. У аввалига эътибор бермади-ю, сўнг бироз юргач, олдиндаги одамнинг ким эканини билиш ниятида қадамини илдамроқ босди. Назарида қиз болага ўхшатгандек бўлди. Ким экан у? Яқинлашганда таниб қолди.

      – Камол?! – деди у ҳайрон бўлиб.

      Ҳалиги одам индамади-ю, лекин қадамини секинлатди. Тўра унга бараварлашди: «Бу маҳалда нима қилиб юрибди».

      Камола ҳам тахминан шундай ўйда эди. Улар бири йўлнинг бериги чеккасида, иккинчиси нариги чеккасида секин юриб келишар, нимадан гап бошлашни ҳам билмас эдилар. Қизиқ, яқиндагина бирга мол боқишиб, кечқурунлари бирга кўча чангитишиб ўйнаб юрадиган бу икки самимий дўстнинг оралари бунчалик узоқлашиб кетди? Нега бир-бири билан гаплашишга юраклари дов бермайди? Нега?

      Буни уларнинг ўзлари ҳам тузукроқ тушунмас, бу туйғудан уларнинг ўзлари ҳам хижолатда, айни чоқда шу туйғудан уларнинг ўзлари ҳам миннатдор, шуниси маъқулдек эди. Тўра қоронғида юрак ютиб унинг қаёқдан келаётганини, нима учун ишга чиқмаётганини суриштирмоқчи бўлар эди-ю, журъат этолмас, уни хафа қилиб қўйишдан чўчир эди. Бир маҳал у Камола оғиз очиб бир нима демаса ҳам, ҳеч нарса сўрамаса ҳам:

      – Пан Дворжекникидан келаётувдим… – деди астагина.

      Камола индамади. «Пан Дворжекникида нима қилади у?»

      Тўра юрак ютиб сўради:

      – Нега ишга чиқмаяпсан, Камол?

      Камола қалбида рўй берган ўзгаришларни, подага чиқишни онаси ман этганини айтиб ўтирмади. Жўнгина қилиб жавоб берди:

      – Раҳбар опа мактабда ишлайсан, деди.

      Тўра энди Камоланинг подага чиқмаслигига кўзи етди. Қаеридир ачишиб кетди.

      – Мактабда нима иш қилар экансанлар?

      – Етакчилик…

      Иккаласи ҳам индамай қолди. Бир маҳал Тўра қўлида шиша борлигини сезиб қолиб, бояги пан Дворжекка берган ваъдаси эсига келди.

      – Камол…

      – Ҳим?

      – Бир нарса илтимос қилсам майлими?

      Бу саволдан Камола ҳаяжонга тушди, баданидан чумоли ўрмалагандай бўлиб, ёнига чўчиб қаради.

      – Нимайди?

      – Ану, мактабга борсанг… – деди Тўра тутилиб, – ану, кимё кабинетидаги синиқ шишалар, найчалар, ишга яроқсиз колбалар бор-ку, ўшани олиб келсанг. Менинг ҳечам қўлим тегмаяпти: эрталаб кетаман, кеч қайтаман. Ўзинг биласан-ку…

      – Кимга СКАЧАТЬ