Афсун. Наргиз Асадова
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Афсун - Наргиз Асадова страница 14
– Полли, мана, бу менинг тирноғим-ку? Ахир, бу менинг бармоғим, нима, билмайди деб ўйлаганмидинг?
Овқатланаётган ишчилар бир Закхейга, бир унга масхараомуз тикилаётган Поллига қарашарди.
– Нима бўлди? – сўради ўтирганлардан бири.
– Бу менинг бармоғим, – дерди Закхей бўғилиб. – Мен уни овқатнинг ичидан топдим. У менга ўзимнинг бармоғимни пишириб берибди. Мана тирноғиям бор.
Бутун стол атрофидагилар гуриллаб кулиб юборишди. Атрофда ғала-ғовур аралаш қаҳқаҳа тўхтамасди.
– Нима бўпти? У сенинг бармоғингни пишириб, ўзингга едирдими? Ҳа, ҳа, аллақачон бир четини узиб ебсан-ку?
– Кўзим яхши кўрмайди, – йиғламсиради Закхей. – Мен билмовдим… Хаёлимгаям келмаганди.
Кейин у ортига бурилиб чиқиб кетди. Назоратчи амаллаб ғала-ғовурни тинчитди ва ошпазга юзланди:
– Полли, сен унинг бармоғи қолган гўштларга қўшиб пиширдингми?
– Йўқ, – деди Полли. – Жинни бўлибманми? Нима деб ўйлаяпсиз? Мен уни алоҳида идишда қайнатганман!
Пиширилган бармоқ воқеаси куни билан ишчиларнинг хушчақчақ суҳбати мавзусига айланди. Ҳамма Закхейнинг устидан кулар, мазах қилар, уни телбага чиқаришар, ошпаз эса ўзининг бу ғалабасидан сархуш эди.
Закхей эса йўқолиб қолди.
У буғдойзор томон кетганди. Ёмғир ҳамон тўхтамаганди. Қочишга жой йўқ. Закхей эса ҳамон илгарилаб борарди. Унинг ярадор қўли боғланган, Закхей имкон борича уни ёмғирдан пана қилишга уринарди. Ўзи эса жиққа ивиганди. У ҳамон илгарилаб борарди.
Қоронғи туша бошлаганда у тўхтади. Чақмоқнинг ёруғида соатига қаради ва келган йўли билан ортига қайтди. У буғдойзор оралаб, оғир, ўйчан қадамлар билан кетиб борарди. Соат саккизларда у фермага кириб келди.
Атроф зим-зиё эди. Ошхонада ишчилар кечки овқат учун тўпланишганди. Улар орасидан ошпазнинг кўтаринки, шодон овози бот-бот эшитилиб туради.
Кейин у отхона томон юрди, хавфсиз жойга ўрнашиб олгач, қоронғиликка диққат билан тикилди. Ҳатто чигирткалар ҳам доимий қўшиғини тўхтатган, борлиққа сукунат чўккан, фақат аҳён-аҳёнда ёмғир томчилари бу жимликни бузар, олислардан чақнаган яшин ёғдуси заррин буғдойзорларни сийпалаб ўтарди.
Ишчиларнинг овозидан тамаддини тугатиб, ётоққа қайтишаётганини англаш мумкин эди. Улар ёмғирда ивимаслик учун тезроқ қадам босишар ва инжиқ об-ҳавони сўкишарди. Закхей яна бир соат овоз чиқармай турди ва ошхонага йўл олди.
Ошхона ёп-ёруғ эди, кимдир хотиржам кириб келганини кўрди.
– Хайрли тун, – деди Закхей.
Ошпаз ажабланиб, унга тикилди ва тилга кирди:
– Бугун сенга овқат йўқ!
– Майли, – деди Закхей. – Унақада менга бир бўлак совун бер, Полли! Кеча кийимимни яхшилаб ювмаган эканман.
– Фақат менинг сувимда ювмайсан.
– Сенинг сувингда юваман. Мана шу идиш сеникими?
– Яхшиси, СКАЧАТЬ