Афсун. Наргиз Асадова

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ илжаярди. Закхей ўзини аранг қўлга олиб, қаватма-қават тахланган чорпоялар оралаб ўз каравотига судралиб чиқар, рақибини майиб қилиш илинжида қўлига илинган этик ёки ўтирғични рақибига ирғитарди. Аммо фалокат шунда эдики, Закхей бурнидан нарёғини кўролмас, бинобарин, у отган нарсалар ҳеч қачон нишонга тегмасди.

      Еттинчи кун у ошхонада тушлик қилишини билдирди. Ошпаз эса бунга изн бермади. Шу тариқа Закхей яна ўз каравотида овқатланди. У ҳар галгидек зерикканча каравотида тамадди қилди.

      Айни дамда ошхонада ҳеч ким йўқлигини у яхши биларди. Ошпаз ва ёрдамчилари ўримчиларга тушлик олиб кетишганди. Боя масхараомуз қўшиқ хиргойи қилганча чиқиб кетишганини унинг ўзи кўрганди. Закхей чорпоядан тушиб, ошхонага йўрғалади. Ошпазнинг китоб ва газетаси аввалги жойида турарди. У газетани сиқимлаб, тўшагига қайтди. Кейин кўзойнагини артганча қизиқарли эълонлар саҳифасини ҳижжалашга тутинди.

      Соатлар бир-бирини қувар, вақт шиддат билан еларди. Ниҳоят, Закхей қайтиб келаётган аравалар товушини, ошпазнинг йўл-йўлакай идиш-товоқларни ювиш тўғрисида шогирдларига кўрсатма бераётганини эшитди.

      Закхей ҳозир ошпаз кела солиб, кутубхонасига ўзини уриши ва ўша газетасини қўлга олишини яхши биларди. Закхей ўша заҳоти газетани сомонли тўшаги орасига тиқди. Полли бу газетани кўз қорачиғидек асрарди.

      Бир дақиқа ўтди. Чорпоя томон оғир қадам товушлари яқинлашиб келарди. Закхей эса қайсар нигоҳларини шифтдан узмай ётарди.

      – Бу қанақаси? Қани менинг газетам? – сўради у хонанинг ўртасида тўхтаб.

      – Мен қаердан билай? – тўнғиллади Закхей.

      – Уни сен олгансан, – пичирлади ошпаз унга яқинлашиб. Закхей бошини оҳиста кўтарди:

      – Мен ҳеч қанақа газетани билмайман, бор йўқол! – деди жаҳл билан.

      Ошпаз беморга ташланди ва тўшак остига қаради. Кейин адёлни тинтиб кўрдим. Чиндан ҳам газета йўқ эди.

      – Уни сен олгансан, – деди ошпаз ўжарлик билан. Кейин ётоқдан чиқиб кетаркан, яна ортига ўгирилди:

      – Сен олгансан-ку, тўғрими? Бошқа ким тегарди унга?

      Закхей ич-ичидан мириқиб кулди:

      – Ҳа, мен олдим. Олдим, кейин… керакли жойга ишлатвордим, ярамас чўчқа!

      Шу онда ошпазнинг тўтиқушни эслатувчи юзи қип-қизил тус олди. Унинг қиёфасида ўта шафқатсиз бир ифода акс этарди.

      У Закхейга қараб, пишқирди:

      – Яхши, яхши! Ҳали кўрамиз!

IV

      Эртаси куни момоқалдироқ гумбурлаб, челакдан қуйгандек ёмғир ёғди. Ошпазнинг сув идишлари ҳам сувга тўлиб тошди.

      Шу куни кўпчилик ишчилар уйда қолишди. Баъзилари дон солинадиган қопларни ямашга ўтиришди, яна кимдир иш қуролларини кўздан кечириш, ўроқ ва пичоқларни чархлаш билан овора эдилар.

      Тушлик пайти Закхей ҳам бошқалар қатори дастурхонда овқатланиш учун чорпоядан тушди. Бироқ остонада пайдо бўлган Полли унга овқатни шу ерга олиб келишини айтди. Закхей эътироз билдирди, қўли тузалиб СКАЧАТЬ