Trotseer Het Hart Niet. Amy Blankenship

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ haar wikkelde en langzaam droogde ze haar lichaam.

      Hij had haar al vaak in het geheim zien baden, maar hij kon nooit lang genoeg blijven om van dit deel te genieten. Meestal kwam iemand hem zoeken voordat ze klaar was. Hij zuchtte terwijl ze de doek langzaam langs haar lange benen liet glijden. De pijn vond hem en zorgde ervoor dat hij met zijn tanden op elkaar knarste terwijl ze die kleine kledingstukken aantrok die haar kostbaarste plekjes bedekten. Het was alles wat hij kon doen om niet de paar stappen te zetten die haar binnen handbereik zouden brengen.

      Een krakend geluid kwam plotseling van de andere kant van de warmwaterbronnen. Shinbe hoorde het, en Kyoko ook, want ze stond als bevroren op haar plaats. Ze luisterden allebei aandachtig naar meer geluiden. Een ander takje knapte, maar deze keer kwam het van een struik dichter bij Kyoko. Met afgrijzen keek hij toe hoe Kyoko recht naar een grote struik liep, haar handdoek als een schild voor zich hield, en riep.

      ‘Oké, Shinbe! Ik weet dat jij het bent! Kom tevoorschijn ... zodat ik je kan slaan!’ Kyoko wachtte en keek vermoeid naar de struik. Shinbe was een bekende gluurder. Ze trok geërgerd een wenkbrauw op, en hij was de enige in de buurt dus …. De struik schudde zachtjes. “Ik weet dat je er bent, en als Toya erachter komt dat je me bespioneert, gaat hij je waarschijnlijk vermoorden. Ik weet zeker dat Suki het ook niet erg zal vinden om jou te slaan.”

      De struik schudde weer en een lange zwarte puntige poot kwam uit de verwarde struiken.

      “Wat de…!” Kyoko draaide zich om en rende op het moment dat een zeer grote demonische schorpioen achter de vegetatie vandaan klom. Ze rende naar haar kleren waar ze haar kruisboog in de rugzak had laten liggen.

      “Kyoko! Bukken!” Shinbe kwam uit de tegenoverliggende struiken aanrennen met een grote stok in zijn hand als een speer. Hij gooide het naar de demon. De schorpioen met rode ogen zag hem aankomen en zwaaide een been rond, blokkeerde het puntige wapen en liet het door de lucht zeilen. Het landde voor Kyoko's voeten, net toen ze bukte om haar kruisboog op te rapen. Haar voorhoofd trilde toen ze besefte dat het haar bijna had geraakt.

      Shinbe rende naar haar toe en bukte zich om de stok op te rapen. Met een grijns en een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar Kyoko. “Waarom Kyoko, ik geloof echt dat je gewoon een beetje te schaars gekleed bent voor het doden van een demon.” Zijn grijns werd breder bij de blik op haar gezicht. Toen veranderde haar blik in pure afschuw.

      Shinbe voelde een onheilspellende kou op zijn rug komen, draaide zich om en zwaaide wild met zijn geïmproviseerde staf terwijl de schorpioendemon naar hen uitviel. Hij was in staat om een behaard been te raken, maar het andere trof hem in de zij en gooide hem weg van Kyoko. Shinbe’s bloed bevroor toen de dodelijke schorpioen dichter bij de priesteres kwam.

      Hij wist dat het door demonen bezeten wezen de kracht in haar kon voelen. Wetende dat hij iets snel moest doen, gebruikte hij zijn telekinetische krachten om een flinke rots op te tillen en gooide die zo hard als hij kon, grijnzend toen hij de schorpioen op het hoofd trof.

      De demon krijste en zwaaide zijn hoofd in het rond om de gewonde bewaker aan te kijken. Shinbe lag op de grond en worstelde om weer overeind te komen toen de demon weer achter hem aan kwam. Hij rolde net op tijd om het scherpe uiteinde van de stok omhoog te wijzen toen de demon op hem neerkwam. Shinbe's amethistogen gloeiden toen hij een spreuk fluisterde om het harde vlees van het monster te verzachten.

      Kyoko schreeuwde Shinbe's naam in paniek terwijl ze zag hoe de demon op hem neerdaalde. Alles gebeurde zo snel dat ze geen tijd had om zelfs maar met haar ogen te knipperen. Het ene moment sprong de demon op hem en het volgende moment stak het uiteinde van diezelfde stok uit zijn rug terwijl zwart bloed op de grond sijpelde. Ze zag hoe de bezeten schorpioen trilde voordat hij slap werd en zwaar op Shinbe viel.

      “Shinbe!” Schreeuwde Kyoko in paniek. Ze rende naar hem toe en zag het bloed in een alarmerend snel tempo op de grond om hen heen stromen. Ze kromp ineen in de hoop dat geen van dat bloed van haar bewaker kwam, maar het was moeilijk te zeggen met de extra drap die alles bedekte behalve één kant van Shinbe's gezicht. Zijn ogen waren gesloten en even stopte haar hart toen angst over haar heen spoelde.

      Shinbe voelde het, Kyoko was nog steeds doodsbang en wat het haar ook zo liet voelen, hij moest vernietigen. Met een huivering om de pijn te bestrijden, opende hij zijn ogen en merkte dat ze op hem neerkeek, bleek als een geest. Zijn hart bonsde hard toen hij besefte dat ze bang voor hem was. Hij voelde warmte in zijn aderen toen haar angst wegnam toen ze zag dat hij nog leefde.

      Shinbe sprak met een schorre stem: “Kyoko, alsjeblieft. Help me ... haal het eraf.” Hij deed zijn best om het dode beest van zich af te duwen, maar zijn armen zaten klem tussen het dier en zijn lichaam. Zelfs als hij bezeten is, zou de hersenloze demon niet zoveel moeten wegen als hij deed, en zo'n gevecht niet hebben moeten leveren. Zijn ogen vernauwden zich en voelden een verbrijzeld stuk van het kristal zo dicht bij hem: “Kyoko, het leeft op de kracht van een talisman ... vindt het.”

      Kyoko stopte even met duwen tegen het gigantische wezen, in een poging haar kracht te concentreren om zijn lichaam te scannen. Toen het hartkristal van de bewaker was verbrijzeld en neerregende over het demonenrijk, had het demonen van alle soorten en maten in een razernij gestuurd om de krachtige scherven te vinden. Dit moet ooit een kleine schorpioen zijn geweest ... totdat hij het geluk had bezeten te zijn door een demon en dan één van de ontbrekende stukken tegenkwam en een geweldige krachtboost kreeg.

      “Daar!” Ze hapte naar adem toen ze een kleine elektrisch blauwe gloed uit zijn nek zag komen. Kyoko onderdrukte de drang om te kokhalzen en keek in zijn nog steeds open mond. Ze trok een gezicht, reikte naar binnen en greep het kristal, terwijl ze toekeek hoe de grootte van de schorpioenen automatisch begon te krimpen. Ze duwde snel en hij gleed zo ver opzij dat Shinbe hem voor de rest kon wegduwen voordat hij kleiner werd dan de grootte van haar hand.

      Kyoko keek op hem neer, zijn lange nachtblauwe haar bedekte zijn gezicht, maar aan de beweging kon ze zien dat hij probeerde op adem te komen. Haar blik reisde over zijn lichaam op zoek naar wonden. Zijn zijde bloedde hevig waar de demon hem hard had geraakt met zijn puntige poot. Ze keek blind om zich heen naar iets om het bloeden te stoppen. Toen rende ze naar haar handdoek, wetende dat het goed zou zijn om tegen de wond te drukken.

      Shinbe ging rechtop zitten en wierp een walgende blik op het dode kleine insect. Met zijn hand over de wond in zijn zij, richtte hij zijn aandacht weer op Kyoko en zag haar zwijgend rennen om de handdoek te pakken die ze in haar haast had weggegooid. Zijn blik dwaalde over haar lichaam, de pijn was hij volledig vergeten.

      ‘Ze is vergeten dat ze nog steeds niet gekleed is,’ dacht hij, ‘Nou, ik ga haar er niet aan herinneren.’ Hij probeerde zijn uitdrukking kalm te houden toen ze terugkwam met de handdoek.

      Kyoko ging naast Shinbe zitten, trok aan zijn regenjas en probeerde de wond te zien. “Shinbe, denk je dat je dit kunt verwijderen,” ze trok aan de jas. “Ik moet zien waar al dat bloed vandaan komt.”

      Haar stem was nog steeds ademloos en zacht in zijn oren, bijna verleidelijk klinkend. Hij was zo verbijsterd over hoeveel ze echt om hem gaf dat hij vergat te fantaseren dat ze hem zou vragen zijn kleren uit te doen.

      Shinbe trok zijn gewaadachtige jas uit en maakte het ijsblauwe hemd eronder los. Het viel van zijn schouders en gleed langs zijn armen naar beneden om in een plas om hem heen te liggen, zijn borst ontbloot en buikspieren naar haar toe te spotten, samen met de snee in zijn heup. Hij reikte naar beneden en duwde die kant van de losse broek een paar centimeter naar beneden, zodat ze het beter kon zien, maar liet zijn arm over zijn schoot liggen om het bewijs van zijn erectie te verbergen.

      Kyoko slikte terwijl ze probeerde gefocust te blijven op de wond, in plaats van op wat eromheen zat. Ze legde een hand op zijn onbedekte huid om zichzelf te stabiliseren, drukte СКАЧАТЬ