Weteran. Andrews William

Чтение книги онлайн.

      Asher chodził po biurze tam i z powrotem, czując się jak dzikie zwierzę w klatce. Czas przed wizytą Savannah Carmichael strasznie mu się dłużył. Najgorsze było to, że nie potrafił już znaleźć ukojenia w swoich ukochanych książkach. Odkąd poznał Savannah, nawet powieści Jennifer Cruise mu nie pomagały: widział ją w każdej z bohaterek, ale w żadnym z mężczyzn, w których się zakochują, nie był w stanie zobaczyć siebie.

      Gdy w środę poprosiła go, by na nią spojrzał, tym niskim, pewnym tonem, prawie jej uległ. Zdał sobie sprawę, że go oszukuje: założyła kolorową sukienkę i przybrała wesoły uśmiech, pozwalając mu uwierzyć, że znów jest mężczyzną rozmawiającym z kobietą. Od tak dawna nie czuł się mężczyzną.

      Był mężczyzną, ale jednocześnie nim nie był. Posiadał wszystkie pragnienia dorosłego mężczyzny – jego ciało reagowało na jej widok, zachwycał go jej śmiech i sposób w jaki się uśmiechała. Pragnął poczuć jej miękką skórę pod sobą, dotykać ją i pieścić, zatracić się w niej tak głęboko, jak tylko możliwe, zapominając o Afganistanie i wybuchu, który go okaleczył, o śmierci rodziców i tych wszystkich samotnych latach.

      Wiedział jednak, że nie był takim mężczyzną jak dawniej. Nie mógł opuścić swojego domu. Pomimo upływu lat wciąż czasami budził się z krzykiem na ustach, zlany zimnym potem, czując jak eksplozja urywa mu rękę, a ciało kaprala Lagerty’ego rozrywa się na kawałki tuż obok niego. Dwa fotele przy oknie, z którego sączyło się delikatne światło dnia, były jego bezpiecznym miejscem: mógł z nią porozmawiać i lepiej ją poznać, a nawet potrzymać ją za rękę. Jednak jego życie nie polegało na życiu; ona żyła w prawdziwym świecie, tym za oknem. Żyła w blasku dnia, nie w mroku samotnych pomieszczeń.

      Pomimo tych wszystkich myśli, Savannach Carmichael stała się dla niego kimś wyjątkowym. Od tak dawna nie miał kogoś, kogo mógłby uważać za przyjaciela – nigdy nie przypuszczał, że jego przyjaciółką zostanie młoda i piękna kobieta. Czuł się tak, jakby przeżył cud: piękna dziewczyna przekroczyła próg jego zamku i odkryła, że wciąż jest w nim więcej człowieka niż bestii.

      Brakuje tylko zaczarowanej róży, pomyślał. Pocałowałbym ją i znów wyglądałbym jak książę. Niestety pozostanę potworem już na zawsze.

      Otworzył drzwi do łazienki i włączył światło. Spojrzał na swoje odbicie w wysokim lustrze. Spytała go, dlaczego nie obciął włosów; odgarnął je na bok, odsłaniając miejsce, w którym kiedyś było jego ucho, a teraz znajdowały się tylko kawałki zniszczonej i zniekształconej skóry.

      – W Maryland są teraz naprawdę znakomici chirurdzy plastyczni – usłyszał delikatny głos panny Potts, która weszła do łazienki i położyła dwa świeże ręczniki obok umywalki – wystarczy tylko zadzwonić.

      – Tego, co mnie spotkało, nie można tak po prostu naprawić – powiedział.

      – Wiem, wiem. Ale powinieneś to zobaczyć; mogą zrobić dla ciebie nowe ucho, biorąc skórę z…

      – Wystarczy.

      Wiedziała, że nie powinna na niego naciskać: to prowadziło tylko do kłótni. Niewiele rzeczy drażniło Ashera bardziej niż rozmowa o jego ranach z kimś, kto proponował mu zabieg plastyczny; nieważne czy był to doktor, terapeuta, czy Matilda J. Potts. To musiała być jego własna decyzja i tylko on sam mógł ją podjąć.

      – Dobrze, dobrze – powiedziała panna Potts i podniosła ręce do góry – porozmawiamy o tym gdy będziesz gotowy.

      – Nie będę.

      – Tego mi nie wmówisz – odpowiedziała wychodząc z łazienki – teraz możesz w to nie wierzyć, ale kiedyś znowu będziesz żył tak, jak dawniej. Tak będzie.

      Trzasnął za nią drzwiami i powoli kuśtykając podszedł do biurka. Opadł na fotel, bijąc się z myślami.

      Znakomici chirurdzy plastyczni w Maryland.

      Zawsze będę wyglądał jak potwór.

      Powinieneś to zobaczyć.

      Wpatrywał się w laptop na biurko. Zawsze wydawało mu się, że ten komputer z niego szydzi. W końcu chwycił go i otworzył szeroko; po raz pierwszy od długiego czasu zamierzał go użyć.