Perwersyjna miłość. Kuszący duet. Tom 2. Laurelin Paige

Чтение книги онлайн.

      Tak jak ostatniej nocy poczekałam, aż Audrey pójdzie do pokoju gościnnego. Mając na sobie tylko T-shirt i majtki oraz trzymając w dłoni szklankę ze szkocką, zwinęłam się pod kołdrą i wzięłam swój telefon.

      Po przedstawieniu w Radio City Music Hall wraz z siostrą udałyśmy się na drinka do baru, w którym grano muzykę na pianinie. Teraz było już późno, bo po wpół do trzeciej. Kiedy dzwoniłam do Donovana wcześniej, po znalezieniu teczki, u niego było rano. Teraz jednak było za późno, by dzwonić.

      Ale mogłam napisać esemesa.

      Czy możesz zadzwonić do mnie w wolnej chwili? Musimy porozmawiać.

      Wstyd się przyznać, ale napisanie tych dziesięciu słów zajęło mi bardzo dużo czasu. Nacisnęłam „wyślij”, położyłam telefon na kolanach, oparłam się o wezgłowie łóżka i upiłam łyk drinka. Miałam nadzieję, że to go skłoni do wykonania telefonu. Jeśli nie jutro, czyli w Święto Dziękczynienia, to chociaż pojutrze. Nie chciałam się za bardzo nastawiać. Gdy pisałam do niego ostatnim razem, w ogóle mi nie odpisał.

      I kiedy myślałam o tym, że tym razem też może tego nie zrobić, poczułam ochotę na kolejny łyk whiskey.

      A potem mój telefon zaczął wibrować.

      Odpowiedziałam szybko, zanim dźwięk zdołałby obudzić Audrey.

      – Tęskniłaś za mną – odezwał się Donovan głosem równie aksamitnym, co dwunastoletni macallan, którego piłam.

      Zrobiło mi się ciepło na sercu.

      – Co robisz?

      – A ty co robisz?

      – Chyba powinieneś to wiedzieć, prawda? – zapytałam przekornie.

      – Prawda – odparł z lekkim uśmiechem w głosie. – Piję szkocką i rozmawiam przez telefon. Z moją dziewczyną.

      Nagle zakręciło mi się w głowie i poczułam, że zaraz spadnę z łóżka. Wolną ręką mocno ścisnęłam kołdrę.

      – Nie możesz nazywać mnie swoją dziewczyną.

      – Bo nią nie jesteś? Czy dlatego, że wolisz inne określenie?

      – Bo… – urwałam. On zawsze wytrącał mnie w ten sposób z równowagi. Nie chciałam odpowiadać. W sumie nawet nie wiedziałam, co miałabym powiedzieć. – Bo chyba w tej chwili nie powinniśmy o tym rozmawiać.

      Milczał przez sekundę. Potem drugą.

      – Dobra – odpowiedział w końcu. – A o czym powinniśmy porozmawiać?

      Odmówiłam w myślach modlitwę, wdzięczna za to, że odzyskałam kontrolę.

      – O wczorajszym dniu. – A potem postanowiłam wyjaśnić, bo nie chciałam znowu się kłócić o Sun Le Chen: – Musimy porozmawiać o tym, co wydarzyło się wczoraj w pokoju biurowym. – Upiłam kolejny łyk drinka, bo tego potrzebowałam.

      – Ach. W pokoju biurowym. – Poruszył się w fotelu, który skrzypnął, jakby był obity skórą. Czy to był wygodny rozkładany fotel? A może taki biurowy? Nie wiedziałam. – Zapewniam cię, że Ted o niczym nie wie. Tak mu się wydaje, ale w rzeczywistości o niczym nie wie.

      – Nie tym się martwię – odparłam, chociaż to nie do końca była prawda.

      – A czym się martwisz, Sabrino? – Nie brzmiał na zaciekawionego, tylko rozdrażnionego. Jakby już znał odpowiedź na to pytanie, ale musiał przejść przez cały proces pytania, zanim będzie mógł rzucić ripostę.

      Nie podobało mi się to uczucie, jakby był o dwa kroki przede mną.

      Ale teraz nie mogłam się wycofać.

      Odetchnęłam głęboko.

      – Martwię się, że skoro cię nie powstrzymałam, pozwoliłam ci myśleć, że możesz wykorzystywać seks, by to naprawić. By naprawić nas.

      – Rozumiem – odpowiedział przez zaciśnięte zęby.

      – I nie możesz tego robić. Seks tego nie naprawi. – No i proszę. W końcu to powiedziałam.

      Wstrząsnęłam alkohol w szklance, czekając, aż coś powie. Cokolwiek.

      Jednak on milczał, więc musiałam go ponaglić.

      – Zamierzasz coś powiedzieć?

      – Okej.

      – Okej? – To nie brzmiało tak, jakby był na mnie obrażony, ale ciężko stwierdzić po odpowiedzi, która ma dwie sylaby. – Czy możesz powiedzieć coś więcej niż „okej”?

      – Właściwie jestem pod wrażeniem, że wytrzymałaś cały dzień, zanim zaczęło cię to dręczyć.

      A ja byłam pod wrażeniem, że przez minutę wierzyłam, że on chociaż raz nie zachowa się jak kutas.

      – Nie jestem aż tak przewidywalna – mruknęłam. Chociaż musiałam przyznać, że w przeszłości mogłam się irytować z powodu seksu.

      Ale teraz nie o to chodziło. Teraz to była zupełnie inna sytuacja.

      Donovan СКАЧАТЬ