Sevilmiş . Морган Райс

Чтение книги онлайн.

      Caitlin Paine haftalardır ilk kez gevşediğini hissetti. Kü- çük bir ambarda, rahatça yere oturmuşken sırtını bir balya kuru ota yaslayıp gerindi. On adım ötesindeki taş şö- minede ateş yanıyordu. Bir parça odunu yeni atmış ve odu- nun çatırdamasından  gelen sesle rahatlamıştı.  Mart henüz bitmemişti  ve bu gece özellikle soğuktu.  Uzak duvardaki pencereden karanlık gökyüzü görünüyordu  ve Caitlin  hâlâ kar yağmakta olduğunu görebiliyordu.

      Ambarın  içi sıcak değildi;  fakat biraz olsun ısınmak için ateşe yeteri kadar yakında oturuyordu.  Pek rahattı ve göz kapaklarının ağırlaştığını hissediyordu. Ambarın içini ateşin kokusu doldurmaktaydı.  Sırtını biraz daha geri yas- ladığında omuzları ve bacaklarındaki gerginliğin gittiğini hissetti.

      Elbette biliyordu ki huzur hissinin kaynağı ne ateş ne sır- tını dayadığı yumuşak ot ne de ambarın korunaklılığıydı. Her şey onun yüzündendi, Caleb yüzünden. Durdu ve ona baktı.

      On beş adım mesafede karşı tarafta sırtını yaslamış, hiç kıpırdamadan  duruyordu.  Uyuyordu. Caitlin bu fırsatı; onun yüzünü, kusursuz hatlarını, soluk ve yarı-saydam teni- ni incelemek için kullandı. Hiç bu kadar kusursuz çizilmiş hatlar görmemişti. Gerçeküstüydü, tıpkı bir heykele bakmak gibi. Üç bin yıldır nasıl olup da hayatta kaldığına akıl sır erdiremiyordu. Caitlin daha on sekizinde olmasına rağmen Caleb’den daha yaşlı gösteriyordu.

      Ancak mesele bundan  öteydi.  Ona ait bir hava, açı- ğa vurduğu gizli bir enerji vardı. Büyük bir huzur hissi… Onun  etrafında olduğu zaman her şeyin yoluna gireceğini biliyordu.

      Hâlâ burada, hâlâ onun yanında olmasından dolayı mut- luydu. İçin için, birlikte kalmalarını umut etmeye bıraktı kendini. Ancak bunu düşündüğü sırada başına dert açtığı- nın farkına vararak kendine kızdı. Bunun gibi adamlar dur- duğu yerde durmazdı. Tabiatları buna müsait değildi.

      Caleb  küçük soluklarla öyle güzel uyuyordu  ki Caitlin, onun uyuduğunu tam olarak emin bir şekilde söyleyemez- di. Bunun öncesinde, dediğine göre, beslenmeye gitmişti. Daha rahatlamış bir hâlde, elinde bir istif odunla dönmüş ve karlı havanın rüzgârını engellemek için ambarın kapısını sabitlemenin bir yolunu bulmuştu. Ateşi o yakmıştı, artık uyuduğu için ateşi besleme işi Caitlin’e kalmıştı.

      Uzanıp kırmızı şarap dolu bardağından bir yudum daha aldığında sıcak sıvının yavaş yavaş onu gevşettiğini hissetti. Bu şişeyi, bir ot istifinin altındaki gizli bir sandıkta bulmuş-tu. Küçük  kardeşi Sam’in  aylar önce bir kapris uğruna bu şişeyi nasıl buraya koyduğunu  hatırlıyordu.  Asla içmezdi; fakat başından geçen bunca şeyden sonra birkaç yudumdan zarar gelmeyeceğini  düşünüyordu.

      Defterini  dizlerinin üstüne, açık bir şekilde koymuş bir elinde kalemi, diğer elinde ise bardağı tutuyordu. Kalemi tutmaya başlayalı yirmi dakika olmuştu. Nereden başlayaca- ğı konusunda hiçbir fikri yoktu. Daha önce yazmak konu- sunda hiç sıkıntı çekmemişti; ama bu sefer durum farklıydı. Son birkaç gündür olanlar öyle dramatikti ki kâğıt üzerinde işlenmeye gelmiyordu. Hareketsiz ve rahatlamış hâlde otur- duğu ilk sefer buydu. Ucundan bile olsa güvende hissettiği ilk sefer buydu.

      En baştan başlamanın en iyisi olacağına karar verdi. Neler olmuştu? Neden  buradaydı? Hatta o kimdi? Bunu kâğıda dökmeliydi. Artık cevapları kendisinin bile bildiğine emin olamıyordu.

      Bir önceki haftaya kadar hayat normaldi. Sonunda Oakville’i sevmeye başlamıştım.  Sonra bir gün annem  eve geldi ve taşınacağımızı duyurdu.  Hayatım allak bullak oldu, onun yanındayken hep olduğu gibi.

      Bu sefer her şey daha kötüydü. Başka bir banliyöye gitmiyor- duk. İstikamet New York’tu. Kent yani. Devlet okulu ve beton- dan bir hayat. Üstüne üstlük tehlikeli bir mahalle.

      Sam de kızmıştı. Oraya gitmeyip birlikte kendi yolumuza gitmek hakkında konuştuk. Ancak gerçek şuydu ki gidecek baş- ka bir yerimiz yoktu.

      Biz de el mahkûm yola koyulduk. Birbirimize  eğer  orayı sevmezsek evden ayrılacağımıza dair söz verdik. Başka bir yer bulacaktık. Herhangi bir yer. Bir ihtimal babamızın bile pe- şine düşecektik; her ne kadar ikimiz de bunun olmayacağını biliyorduysak da.

      Sonra  her şey birden oluverdi. Çok hızlıca. Vücudum dönüş- tü. Değişti. Hâlâ ne olduğunu ya da neye dönüştüğümü  bilmi- yorum. Ancak şunu biliyorum ki artık aynı insan değilim.

      Tüm bunların  başladığı o vahim geceyi hatırlıyorum. Car- negie  Hall. Jonah  ile buluşmamız. Sonra… Ara… Benim… Beslenmem? Birini öldürmem? Hâlâ hatırlayamıyorum. Sadece bana söyleneni biliyorum.  O gece bir şey yaptığımı  biliyorum; ama her şey o kadar bulanık ki. Her ne yaptıysam hâlâ içimde yaradır. Kimseye zarar vermek istememiştim.

      Sonraki gün kendimdeki  değişikliği fark ettim. Kesinlikle daha kuvvetli,  ışığa daha duyarlı hâle geliyordum. Kokular da keskinleşmişti. Etrafımda  bulunan hayvanlar  garip davranı- yordu. Ben de onların etrafındayken garip davrandığımı his- sediyordum.

      Annem o gece, Carnegie Hall’a  gitmeden  önce, bana onun gerçek kızı olmadığımı  söyledi. Ardından  o vampirler tarafın- dan öldürüldü ki esasen benim peşimdeydiler. Ona hiç böyle zarar verilmesini istemezdim. Hâlâ benim hatammış gibi his- sediyorum fakat her şey bir kenara, böyle hissetmeme müsaade etmemeliyim. Önümdeki şeylere odaklanmalıyım, kontrol ede- bileceğim şeylere.

      Sonra yakalandım. Şu acımasız vampirlerce. Sonra kaçtım. Caleb… O olmasaydı eminim beni öldürürlerdi. Belki de daha kötüsünü yaparlardı.

      Caleb’in meclisi, onun insanları, çok farklıydı. Ancak vam- pirlerin  hepsi aynı. Bölgeci, kıskanç,  şüpheci. Beni attılar ve ona bunu kabullenmek dışında bir seçenek bırakmadılar.

      O yine de seçimini yaptı. Her şeye rağmen  beni  seçti. Bir kez daha beni kurtardı. Benim için her şeyini riske attı. Bu yüzden ona âşığım. Onun hiç bilemeyeceği kadar.

      Ben de ona yardım etmeliyim. Benim ‘o’ olduğumu düşünü- yor; bir tür vampirlerin mesihi gibi bir şey olduğumu.  Benim onu vampirler savaşını durdurup  herkesi kurtaracak kayıp kı- lıç gibi bir şeye götüreceğime  inanmış durumda. Şahsen buna inanmıyorum.  Kendi insanları da inanmıyor. Ancak elindeki tek şeyin bu olduğunu, bunun onun için her şey olduğunu  bi- liyorum. Benim için her şeyini ateşe СКАЧАТЬ